در مقابل حادثه تروریستی نطنز چه باید کرد؟

تکرار حوادث تروریستی علیه دانشمندان و مقامات و تاسیسات نظامی و هسته ای ایران از حالت استثنا به قاعده تبدیل شده است. جسارت دشمن آمریکائی و صهیونیستی در انجام چنین اقداماتی آن هم در حالی که کشور مشغول مذاکرات هسته ای است نباید ما را وادار به شتابزدگی کند؛ البته این رفتار غرب تازگی ندارد بعنوان مثال در حالی که مذاکرات قانون اساسی سوریه با حضور معارضه سوری و مقامات دمشق در حال انجام بود؛ اروپایی ها دست به تحریم فیصل مقداد وزیر خارجه این کشور زدند. به هر تقدیر سکوت تحت هرعنوانی اعم تعیین زمین بازی، تلافی در وقت مقتضی، صبر استراتژیک و تعابیر مشابه نتیجه ای جز جسارت بیشتر دشمن، تکرار این اقدامات، بی اعتبارسازی امنیتی ایران و بدبینی مردم نسبت به سیستم اطلاعاتی کشور ندارد. لذا به نظر می رسد انجام همزمان اقدامات ذیل( و یا بخشی از آن) میتواند در جلوگیری از تکرار حوادث مشابه مفید باشد. برخی از تحلیلگران داخلی معتقدند هرگونه واکنش مشابه یا مقابله به مثل منجر به در افتادن در جنگ فرسایشی امنیتی خواهد شد؛ در پاسخ باید گفت این جنگ مدتها پیش آغاز شده است و عدم پاسخ ایران از سوی دشمن؛ ضعف در پاسخگوئی تلقی می گردد؛ و عقل سلیم اقتضا میکند زمانی که در حوادث مشابه با صبر استراتژیک و نیفتادن در "تله تنش" به نتیجه مطلوب نرسید اقدامی متناسب انجام شود، فارغ از هر گونه تعصبات دینی و سیاسی باید بدانیم که اصل "مقابله به مثل" قاعده ای قرآنی و بین المللی است و از فطرت و طبیعت و سویدای دورن انسان سرچشمه میگیرد و بناء عقلاء بر جواز جریان طبیعی آن صحه میگذارد، جلوگیری از تجاور اعمال خشونت بیشتر و تکرار تعدیات ناشایست و از جانب یک فرد یا یک گروه از بشر علیه سایر انسانهاست و به تعبیر گویاتر باعث حیات و زندگانی معنوی و مادی نوع بشر میباشد.
حال بایستی بدانیم همه چیز را فدای مذاکره نکنیم برخی از رسانه های داخلی با مغالطه و تکرار سیاست قدیمی دزد به جای قاضی و محکوم کردن برخی از منتقدان به برجام و مذاکرات، این منتقدان به مذاکرات و اسرائیل را دو لبه تیغه نابودی مذاکرات دانستن یکی از بزرگترین اشتباهات است،  ماجرای تاسیسات نطنز، نه اولین بلکه سومین اقدام خرابکارانه ظرف دهه گذشته است. نوبت دوم، ۱۲ تیر ۱۳۹۹ بود که اقدام خرابکارانه در مرکز مونتاژ سانتریفوژ رخ داد. نوبت اول، اواسط تیرماه ۱۳۸۹ بود که تاسیسات نطنز مورد حمله سایبری قرار گرفت. بانی این حمله، دولت اوباما بود و اسرائیل نیز مشارکت داشت.
دو اقدام خرابکارانه از سه مورد، در دوره دموکرات ها و با نقش آفرینی آنها انجام شده است. نشریه دیلی بیست دو سال پس از ماجرای سال ۸۹ فاش کرد که دستور حمله سایبری به سیستم کامپیوتری تأسیسات هسته‌ای نطنز را باراک اوباما صادر کرده است. همچنین وب سایت خبری یاهونیوز دو سال قبل گزارشی منتشر کرد که نشان می داد حمله استاکس‌ نت، با درخواست سیا و موساد و مشارکت هلند، انگلیس، آلمان، و فرانسه عملیاتی شده است. و این مسائل را نباید ساده در نظر گرفت، و برخی خرابکاری در یکی از حساسترین مراکز هسته‌ای کشور و نفوذ تا مغز استخوان صنعت هسته‌ای،آنهم در زمان مذاکره هسته‌ای با دشمنان را(قطع برق در نطنز) معرفی میکند، و معتقدند حراست از وین اولویت است!
اگر تا امروز درباره موضوع "نفوذ" غفلت شده، از امروز باید به شکل کلان و قاطع با این عارضه خطرناک برخورد کرد. هیچ یک از سه اقدام خرابکارانه علیه نطنز، توسط موشک دشمن انجام نشده، بلکه پای عوامل نفوذی در میان بوده است. این را نمی شود صرفا به فلان کارمند یا مهندس مجموعه نسبت داد.