رابطه زن و مرد در ازدواج صرفا بر اساس تمایل و نیاز شخصی نیست بلکه اهداف خانوادگی دارای اهمیت است.[1] کمک و یاری رساندن و همکاری همه اعضای خانواده در اداره امور منزل یکی از نکات بسیار مهم در خانواده می باشد که ما را به هدف زندگی یعنی آسایش و آرامش می رساند.
در روایات و آموزه های دینی برای تشویق زن و مرد به یاری رساندن همدیگر در امور منزل نکات جالب و قابل توجهی بیان شده که توجه به آنها موجب بیشتر شدن انگیزه برای همکاری در منزل می شود.
در مورد ارزش و اهمیت همکاری و تلاش زن در محیط خانواده اینگونه روایت شده است:
« اگر زنى به همسرش جرعه‌اى آب بنوشاند، ارزش معنوى اين رفتار بيش از ثواب يكسال روزه و عبادت شبهاى آن است و خداوند در برابر هر جرعه آب كه به همسرش مى نوشاند، براي او شهری در بهشت بنا مى كند و شصت گناه او را مى بخشد.»[2]
و در روایتی دیگر آمده است که:
«زنی كه برای اصلاح امور خانه، چيزى را از جايى به جايى ديگر منتقل كند، خدا به او نظر نمايد و كسى كه خدا به او نظر كند، او را عذاب نخواهد كرد.»[3]
اما از آنجا که اسلام حامی اصل تعاون و همکاری است توصیه های جالب توجه ای هم نسبت به کمک و خدمت گذاری مرد در خانه دارد.
رسول اكرم (ص) به حضرت على (ع) سفارش مى كند: «مردى نيست كه به همسرش در خانه كمك كند مگر آنكه به تعداد موهاى بدنش، عبادت يك سال روزه با نماز در شبهايش براى او پاداش قرار مى دهند و خداوند پاداش پيامبران صبورى مانند داود (ع) و يعقوب (ع) و عيسى (ع) را براى او قرار مى دهد. اى على، كسى كه از خدمت به خانواده خودداري نكند، خداوند نام او را در زمره شهدا مى نويسد و در مقابل هر روز و شب خدمت و هر قدم و رنج بدن، به او پاداش بسيار مى دهد. اي على، يك ساعت خدمت در خانه بهتر است از عبادت هزار سال، هزار حج، عمره و... سيركردن هزار گرسنه و... بخشش هزار دينار...، و از دنيا خارج نمى شود مگر آن كه جايگاه خود را در بهشت ببيند. اي علي، خدمت نمى كند به خانواده مگر صديق يا شهيد يا مردي كه خداوند بخواهد خير دنيا و آخرت را به او دهد.»[4]
آشنایی با آثار و برکات خدمت کردن در خانه موجب می شود که آن را دارای ارزش معنوی تلقی کنیم و با عمل به آن بنیان خانواده را تقویت نموده و آرامش و صمیمیت بیشتری را در خانه حاکم کنیم.
منابع:
[1 روزن بام، هایدی، خانواده به منزله ساختاری در مقابل جامعه، ص94]
[2 حرعاملي، وسائل الشيعة، ج 14، ص 124]
[3 مجلسي، بحارالانوار، ج 101، ص 106]
[4 مجلسي، بحارالانوار، ج 101، ص 132]