قبولی عمل عبادی در بارگاه خدای متعال، امری جدا از انجام آن است.
سوال: چرا وقتی یک عمل عبادی انجام می دهیم، به یکدیگر جمله ی «قبول باشه» می گوییم؟ کجای دین چنین کاری توصیه شده است؟!
در پاسخ می گوییم: با اشاره به دو آیه شریفه مطلب واضح می شود:
زمانی که ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ستون های خانه خدا (کعبه) را بالا بردند، پس از پایان این عمل مقدس، هردو از پروردگار خود استدعا کردند که «قبول کن از ما».[1] این خود نشان می دهد که قبولیِ عمل چیزی فراتر از عمل مخلصانه یک پیامبر اولوالعزم همچون ابراهیم خلیل الله است.
مورد دوم: در سوره مائده بیان شده خداوند از هابیل و قابیل خواست که قربانی بیاورند، اما فقط قربانی هابیل را که جنس مرغوب پیشکش کرده بود، قبول کرد. هرچند هردو عمل را انجام دادند ولی خداوند قبول عمل را منحصر به پرهیزکاران کرد.[2]
پس ویژگی مهمی به نام تقوا وجود دارد، که معیار پذیرش اعمال عبادی قرار می گیرد. از همین رو است که ابراهیم علیه السلام در درخواست دیگر خود در کنار علم و حکمت، تزکیه ( پاکی و تقوا) را درخواست کرد.[3] در واقع ما با تاسی به آیات الهی جمله « قبول باشه» را بعد انجام اعمال عبادی خود می گوییم. در واقع دعای خیر و تزکیه و تقوا برای بندگان می کنیم.
پی نوشت:
[1] سوره بقره، آیه 127 «وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيم؛ و چون ابراهيم و اسماعيل پايه‌هاى خانه را بالا بردند، گفتند: اى پروردگار ما، از ما بپذير، كه تو شنوا و دانا هستى.»
[2] سوره مائده، آیه 27 «وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ.»
[3] سوره بقره، آیه 129 «رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِم؛ پروردگار ما، از ميانشان پيامبرى بر آنها مبعوث گردان تا آيات تو را برايشان بخواند و به آنها كتاب و حكمت بياموزد و آنها را پاكيزه سازد.»