دوازده بند در ولادت و مدح امام رضا (علیه السلام)

10:49 - 1400/03/26

-

امام رضا (علیه السلام)

دوازده بند در ولادت و مدح امام رضا (علیه السلام)

صیام تا قیام ۳– غلامرضا سازگار

بند اول 

یـم توحیـــد! گوهــر آوردی
شجــر نـــور! نوبــــر آوردی 

مه ذیقعده!چشم ماروشن      
که ز خورشید بهتـر آوردی 

نجمه ای مــادر امـام رضـا    
تـو علــی یــا پیمبـر آوردی 

پسری بهتـر از همه پدران      
بهر موسی بن جعفر آوردی 

حــرم الله را چـو بنت اسد      
حجــــةالله اکبــــــر آوردی

نام فرزند خـود علی بگذار    
تـــا ببیننـــد حیــــدر آوردی

چـارده روح پــاک را امشب      
در یکــی پــاک پیکــر آوردی 

این پسرمثل مادرش زهراست
پــارۀ پیکـــر رســـول خـداست 

بند دوم 

آفرینش تـن است و او جانش      
پــدر و مــادرم بــه قربــانش 

چشم حوروملک به ماه  رخش    
دست جن  وبشر به دامانش

می زنـد بوسـه موسیِ جعفر      
بـر سراپـای همچــو قرآنش

گوهر هفت  بحر نور است این      
کــه بــوَد چــار درّ غلطـانش 

پورموسی که بحر عرض ادب      
آیــد از طــور، پــور عمـرانش 

ملک هستی بوَد مدینه ی او      
قلب امکان بـوَد خــراسانش

پی عـرض ســلام از دل کــوه    
سنگ آید به ـسوی ایوانش

می گریزد شتـر ز قربانگاه 
تا که آرد بـر این مزار پناه 

بند سوم

بـــوی ریحــان عطــر و عــود آیـد      
روح توحیـــد در وجـــود آمــــد

گــوش جــان را به لحـن جبراییل      
بــر همــه خلق این سرود آمد 

کـه جمــال خـــدا تجسّــم یافت      
غیـب در کســوت شهــود آمد 

بـــا طلـــوع مـــه جمـــال رضـــا    
هــر چــه پیــدا نبـود و بود آمد 

مــاه احمــد بـــه دامـــن نجمــه    
بـــا جمـــال خــدا فــرود آمــد 

ذات خالق به خویش تحسین کرد      
خلقت آن لحظه درس جود آمد 

عیـــد میـــلاد ضـــامن آهــوست      
کــه بــه وی از خــدا درود آمد 

مرحبــا نجمـه احمد آوردی 
هم علی هم محمّد آوردی

بند چهارم 

به چنیـن مـاه  و منظــرش صلوات      
بـه جمـــال منــــورش صلـــوات 

نجمـــه آورده جـــــان پاکــــی را      
که بـه جسـم مطهـرش صلـوات

هم ز خالـــق ســلام بــر پــدرش      
هم ز خلقت بــه  مادرش صلـوات 

هم بـــه ریحــانه اش جـــواد درود      
هم به معصومه خواهرش صلوات 

هم ز پیغمبـــران ســـلامش بــاد      
هــم ز آل پیمبــــــرش صلـــوات 

هم به  آن هفت  یم  که  دُرّش اوست      
هم بـه آن چــار گوهـرش صلوات 

هم حسیــن و حسـن ثنـــاگویش      
هم ز زهــرا و حیــدرش صلــوات 

عقل در شرح و وصف او مانده
مصطفـی پــاره تنش خوانـده 

بند پنجم 

جلــوۀ ابتــدا امـــام رضـاست      
حسن غیب خدا امام رضاست

گشته دینش به نزد حق کامل      
هر که را مقتـدا امام رضـاست 

هم خداوندی اش به ملک خدا    
هم رفیــق گـدا امام رضاست 

آنکه روز جـــزا ســـه بــار زند      
زائرش را صــدا امـام رضاست 

آنکه آنــی ز مهربانـی خویش      
نیست ازما جدا امام رضاست

آنکه بـا زائــرین خــود پیمــان      
بسته از ابتــدا امـام رضاست 

بعد موســی سفینـۀ دین را      
به خـدا ناخـدا امـام رضاست

هر که باشد عقیده جز اینش 
کفر محض است تا ابد دینش 

بند ششم 

ای ملایــــک کبوتــــــر حـــــرمت    
چشــم آدم بـــه گنـــدم کــرمت

نه خراسان فقط،که ملک خداست      
عالمــی زیــر سایــه ی علـمت 

تـــو مسیحــــای آل فاطـــــمه ای      
کـه مسیحــا دمــد ز فیض دمت 

حــــرم قــــدس کبریــــا گردیــــد      
بـه خراســان رسیــد تــا قدمت 

قاتلــــت را نمی کنــــی نومیــــد      
بـه جــوادت اگــر دهــد قسمت 

همــه ی زندگانــی ام ایــن است      
کـه دهـم جـان به  گوشۀ حرمت 

هــم ملک زائـــر تــو، هم انسـان      
هـم عــرب سائلند، هم عجمت 

هر که یک بار بر تــو آرد رو 
تو سه نوبت کنی زیارت او 

بند هفتم

تـــو ولــــی خــدای منــــانی      
تو بـه کل وجــود سلطانی 

تو کلام خــدا بــه نطق کلیــم      
تو بـه درد مسیـح درمـانی 

بس که آقــا و مهربــان استی      
ضـــامن آهـــوی بیابـــانی 

مــا همه قطره ایــم و تــو دریا      
مـا همـه تشنه و تو بارانی 

به خـدا ای چراغ  و چشم نبی      
که تو چشـم و چراغ ایرانی 

هردلی برتو یک خراسان است      
گرچه خود در دل خراسانی 

کس ندانـد غـریب طـوس تو را      
که تـو خـود ضامن غریبانی 

من به کویت پناه آوردم 
عـوض گـل، گناه آوردم

بند هشتم 

سیدی هرچه بودم و هستم      
به ضریح تو دست دل بستم 

تو رئوفـی و مـن زمیـن خورده      
تو بلنـدی و من همـه پستـم 

بس کــه بگرفتــه اید تحـویلم      
فکر کردم که از شما هستم 

عهــد بستـم دگـر گنه نکنـم      
بازهم عهدخویش بشکستم 

عـوض آنکــه دست رد بزنـی      
بــاز بگــرفتی از کـرم دستم

روز اول اجــــــازه ام دادیـــــد      
بر شمـــا خانـواده پیــوستم 

آتش ار ســوزدم نمی فهمـم    
بس که از کوثر تو سرمستم 

نگــذاری برنـــد در نــارم 
به همه گفته ام رضا دارم 

بند نهم

ای سرم خـاک پـای زائر تو      
وی بـه جانـم بـلای زائـر تو 

دل همسایگان مشهدی ات      
گشتــه زائـر سرای زائـر تو 

التمـاس دعای خستـه دلان      
در هـــوای دعـــای زائــر تو 

کاش بــودی هزارها حاجت      
تــا بریــزم بــه پـای زائـر تو 

بنشینم کنـار جـادۀ طـوس      
بلکـه گــردم گـدای زائـر تو 

از ثنـای تـو عاجـزم، لطفی      
که بگویــم ثنــای زائــر تــو 

بیشتـر از هــزار حـج باشد      
روز محشـر، جـزای زائـر تو 

زائر توست ای تمام حسین
برتـــر از زائــر امـام حسین

بند دهم 

طوس سینا وصحن توهمه طور      
کعبــــه آرد طـــوافت از ره دور 

زائــرین تــو «حجّهُــم مقبـول»      
رهـروان تـو «سعیهم مشکور» 

گشته درموج یک جهان طوفان      
حـــرم قــدس تــو سفینـۀ نور 

مــن آلــــوده و رفـــاقت تــــو      
ایـن رفــاقت چگونـه آیـد جور؟ 

همـه در حیــرتم چگونــه مـرا      
طلبیـدی ز رأفـتت بـه حضـور؟ 

مـن گنهـکار و تــو امــام رئوف      
تو سلیمـان و مـن سراپـا مـور 

ایــن گنـــاه فــزون و آن رأفـت    
کاش می گشتم از جمالت کور

چـه کنم رأفتت بــه من رو داد 
پـــدر و مـــادرم فـــدایت بـــاد 

 بند یازدهم

گــر عذابـم هــزار بــار دهنـد      
بــه که دور از تـوأم قـرار دهنـد

چـه شــود خادمـــان دربـارت      
گر مـرا هـم ز لطف بــار دهند؟ 

چه شـود بـر لبــان تشنۀ من    
فیض یک بوسه زین مزاردهند؟ 

دوست دارم کـه دور مرقد تو      
زائــرینت مـــرا فشــار دهنــد 

گـوش جانم شنیـد خیل ملک      
در حریـم تـو ایـن شعـار دهند 

کـــه در اینجــــا بـــرات آزادی    
هدیه بـــر هــر گناهکـار دهند 

صــورتت را بــر ایـن حرم بگذار      
تــا نجــاتت ز قعـــر نــار دهند 

حـرف جنّت بود گناه اینجا 
از رضا جز رضا مخواه اینجا

بند دوازدهم

بــی پناهــــم، پنـــــاه آوردم      
نالــــه و اشــــک و آه آوردم 

بـــا وجــود سفیــدیِ مــویم      
بـــر تـــو روی سیــــاه آوردم 

پــر کاهــی نداشتـم بـا خود      
حــــال، کــــوه گنــــاه آوردم 

به کسی چه که من گنهکارم      
بـــه امامـــــم پنــــــاه آوردم 

بار عصیان به پشت خود دارم      
رو بــــر ایــــن بارگـــاه آوردم 

خجلــم از تـــو یـــا امـام رضا      
تیرگـــی بهــــر مــــاه آوردم 

نگهــی کـن به صورتــم مولا      
گــــرد عصیــــان ز راه آوردم 

خـار و آلــوده و تهــی دستم 
هر که ام«میثم»شما هستم 

یـم توحیـــد! گوهــر آوردی / شجــر نـــور! نوبــــر آوردی / مه ذیقعده!چشم ماروشن / که ز خورشید بهتـر آوردی 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
1 + 2 =
*****