امامت، تحقق بخشيدن برنامههاى دينى؛ اعم از حكومت به معناى وسيع كلمه، عدالت اجتماعى و هم‌چنين تربيت و پرورش نفوس در ظاهر و باطن است.
امامت، معانى مختلفى دارد كه جامع‌ترين تعريف آن، تعريفى است كه مرحوم «شيخ مفيد» در «اوائل المقالات» ارائه کرده و می‌نویسد: «امامان، جانشينان پيامبر در تبليغ احكام، بر پا داشتن حدود الهى، پاسدارى از دين خداوند و تربيت نفوس بشرند.»
طبق اين تعريف، امامت، تحقق بخشيدن برنامههاى دينى؛ اعم از حكومت به معناى وسيع كلمه و اجراى حدود و احكام خداوند و اجراى عدالت اجتماعى و هم‌چنين تربيت و پرورش نفوس در ظاهر و باطن است و اين مقام، از مقام رسالت و نبوت، برتر است؛ زيرا رسالت و نبوّت، اخبار از سوى خدا و ابلاغ فرمان او و بشارت و انذار است، امّا در امامت، علاوه بر آنها، «اجراى احكام» و «تربيت نفوس از نظر ظاهر و باطن» نيز مورد نظر است.
در حقيقت، مقام امامت، مقام تحقق بخشيدن به اهداف مذهب و هدايت به معناى ايصال الى المطلوب است، نه فقط ارائه طريق. علاوه بر اين، هدايت تكوينى را نيز شامل است؛ يعنى تأثير باطنى و نفوذ روحانى امام و تابش شعاع وجودش در قلب انسانهاى آماده و هدايت معنوى آنها.
______________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/87205