از درد انزوای یک مزدور تا دست خالی دشمن

مثل کف روی آب که مدت کوتاهی خودنمایی می‌کند، خود را بر سر زبان‌ها انداخت و خیلی زود هم سقوط و افول کرد و امروز درد اصلی او همین دیده‌نشدن و انزوا است! مزدور و حقوق‌بگیر رسمی وزارت خارجه‌ی آمریکا که تشت رسوایی و بی‌آبرویی او خیلی زودتر از تصورش به زمین افتاد، این روزها با طراحی یک سناریوی مضحک که با میدان‌داری و هوچی‌گری مقامات دولت جو بایدن و نیز رسانه‌های معلوم‌الحال، همراه شده است، سعی دارد برای خود، اهمیت و آبرویی دست و پا کند و خود را مهم جلوه دهد! نگاهی به اسناد متعدد مربوط به قراردادهای مسیح علینژاد با دولت آمریکا اثبات می‌کند که عبارت «خبرنگار مستقل» برای هر کسی کاربرد داشته باشد برای این مزدور، هرگز قابل تطبیق نیست.
در همین راستا، طرح این سوال هم خالی از لطف نیست که آمریکا از چه زمانی، نگران و حامی خبرنگاران و رسانه‌ها شده است؟
همین چند روز پیش بود که پایگاه‌های اینترنتی متعددی مربوط به ایران و برخی دیگر از کشورهای منطقه با میلیون‌ها مخاطب، توسط دولت ایالات متحده مسدود شد! علاوه بر این، بد نیست یادی از جمال خاشقچی هم بشود که به عنوان یک روزنامه‌نگار منتقد رژیم آل‌سعود، فعالیت می‌کرد ولی به دست سران این رژیم، تکه‌تکه شد ولی دولت آمریکا جز حمایت از قاتلان سعودی، اقدامی انجام نداد!
سناریوی مربوط به خودفروخته‌ای به نام مصی علینژاد، بیش از هر چیز، دست خالی دشمنان جمهوری اسلامی ایران را نشان می‌دهد که چاره‌ای جز سرمایه‌گذاری مجدد روی یک مهره‌ی سوخته و بی‌اعتبار ندارند. بدون تردید، هدف از طراحی چنین بازی رسانه‌ای گسترده‌ای، قطعا یک پروژه‌ی سیاسی خواهد بود و دولت دموکرات ایالات متحده که سابقه‌ای طولانی در سوءاستفاده از مسائل حقوق‌بشری دارد، سعی خواهد کرد از این جریان برای پیشبرد اهداف خود بهره بگیرد.