- خوشبختی، امری درونی است و لزوماً با رفاه و ثروت اندوزی، کسب موفقیتهای مادی بدست نمی‌آید. احساس خوشبختی یک مهارت ذهنی و نوعی نگرش به زندگی است. در واقع خوشبختی، نوعی رضایتمندی از زندگی و شکرگزاری بابت داشته‌هاست نه افسوس بابت نداشته‌ها!
یک مرد جوان 25 ساله پیش دکتر رفت و گفت: نمی دانم چرا احساس بدبختی می کنم و حالم بد است! آیا قرص و دارویی برایم سراغ داری که بهتر شوم؟ دکتر که سن و سالی از او گذشته بود و سرد و گرم زندگی را چشیده بود در جواب به آن مرد جوان گفت: تنها راه علاج تو در این است که پنج نفر از خوشبخت ترین مردم شهر را پیدا کنی و با آن ها هم کلام شوی و راز خوشبختی شان را بپرسی.
آن مرد جوان رفت و بعد از چند هفته نزد آن دکتر آمد، ولی این بار ناراحت و غمگین نبود. او به دکتر گفت: برای یافتن آن پنج نفر، سراغ صد نفر که فکر می کردم خوشبخت ترین آدم ها هستند رفتم، ولی وقتی داستان زندگی آن ها را شنیدم، فهمیدم که خودم از همه آنها خوشبخت ترم!
داستان این مرد جوان، مرا به فکر فرو برد ... چرا عده زیادی از مردم احساس خوشبختی نمی کنند؟ چرا علیرغم رفاه و امکانات کمتر خوشبختی را احساس می کنیم؟ چرا کمتر می خندیم و آرامش عمیق در وجودمان را احساس نمی کنیم؟ چرا به نظر خیلی از افراد خوشبختی، یک اکسیر دست نیافتنی است؟
به نظر می رسد این مسئله به این برمی گردد که ما تعریف درستی از خوشبختی نداریم و در یافتن مصادیق آن دچار مشکل هستیم. شادی را با رفاه اشتباه می گیریم. بی شک رفاه می تواند یکی از مولفه های تاثیرگذار در شادی و احساس خوشبختی نقش داشته باشد، اما هیچ گاه در آن خلاصه نمی شود. از طرفی ما موفقیت ها و هیجان های لحظه ای را با خوشبختی اشتباه می گیریم. ممکن است که یک قرص مسکّن مصرف کنیم یا داروی اعتیاد آور بخوریم و لحظه ای یا دقایقی مشکلات را در ذهنمان احساس نکنیم، ولی آیا این کار واقعا ما را شاد نگه می دارد؟ قطعا نه!
ممکن است که فکر کنیم که اگر با فلانی ازدواج بکنیم یا فلان شغل و ماشین و خانه را بدست بیاوریم، خوشبخت می شویم و ... بله برای مدتی ممکن است این حس خوشبختی را تجربه کنیم، اما بعد از مدتی احساس خواهیم کرد که اثرش مانند همان قرص و داروی مسکّن از بین رفته است. چرا؟ چون موفقیت و هیجانات لحظه ای را مساوی با خوشبختی می دانیم. به همین خاطر مدام از این شاخه به آن شاخه، از این هدف به آن هدف، کانال عوض می کنیم تا این حس خوشبختی را تجربه کنیم و درنهایت با گذر زمان می بینیم که یک عمر در پی خوشبختی هستیم، ولی هنوز آن را بدست نیاوردیم.
خوشبختی امری درونی است و لزوماً با رفاه و ثروت اندوزی، کسب موفقیتهای مادی بدست نمی‌آید. احساس خوشبختی یک مهارت ذهنی و نوعی نگرش به زندگی است. در واقع خوشبختی، نوعی رضایتمندی از زندگی و شکرگزاری بابت داشته‌هاست نه افسوس بابت نداشته‌ها! چه زیبا امام هادی (ع) فرمود: «الشاكِرُ أسعَدُ بالشُّكرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ التي أوجَبَتِ الشُّكرَ؛ لأنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ ، و الشُّكرَ نِعَمٌ و عُقبى؛ خوشبختىِ شكرگزارى براى شاكر بيشتر از خوشبختى او به نعمتى است كه موجب شكر شده است؛ زيرا نعمت متاعى فانى است، اما شكر، نعمت و عاقبت است.»[1]
پی‌نوشت:
1- تحف العقول، 483