تنها و تنها معیار اینکه خداوند متعال کسی را دوشت داشته باشد، تقوای الهی و اطاعت فرامین اوست.
ممکن است سوال کنید آیا خداوند متعال ما را دوست دارد و به یاد ما هست یا نه؟ برای پاسخ به این سوال باید دنبال معیار دوست داشتن خدا باشیم؛ این که ما خدا را دوست داشته باشیم خوب است، اما مهم تر از آن این است که خداوند متعال ما را دوست داشته باشد. قرآن جواب هر دو سوال را داده است و فرموده است: «قُل إِن كُنتُم تُحِبّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعوني يُحبِبكُمُ اللَّهُ وَيَغفِر لَكُم ذُنوبَكُم: بگو اگر خدا را دوست دارید، از من پیروی کنید، آنگاه خداوند نیز شما را دوست خواهد داشت و گناهان شما را خواهد بخشید»(آل عمران/ 31)
لذا با توجه به این آیه و مشابه آن، تنها و تنها معیار اینکه خداوند متعال کسی را دوشت داشته باشد، تقوای الهی و اطاعت فرامین اوست؛ یعنی انجام واجبات و دوری از محرمات. و به هر اندازه تقوای انسان قویتر باشد، خدا بیشتر او را دوست خواهد داشت. نمونه بارز آن انبیای الهی و امامان معصوم(علیهم السلام) که چون بهترین و با تقواترین انسانها بودند، نزد خداوند متعال از همه محبوبتر هستند و در قرآن مجید هم از آنها به بزرگی یاد شده است. البته باید گفت خدا همه انسانها را دوست دارد، اما بعضی از انسانها آنقدر مرتکب گناه میشوند که دیگر خدا آنها را دوست نخواهد داشت؛ مانند پدر و مادر که تمام بچههای خود را دوست دارند، ولی ممکن است بعضی از این بچهها آنقدر اذیت کند که مورد نفرین والدین خود قرار گیرند.
____________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/8153