قلک گل‌قرمزی

یکی بود، یکی نبود. یه قلک گل قرمزی بود، که دوست داشت خالی بمونه. چون اگه پر نمی‌شد، شکسته هم نمی‌شد.
اما سارا که قلک رو خریده بود، از همون روز اول تو آرزوی پرکردن قلکش بود. گل قرمزی هر موقع سارا پولی دستش می‌رسید، ناراحت می‌شد. اما سارا همش از تو شکاف قلک نگاه می‌کرد که ببینه چقدر پول جمع کرده. بعضی وقتا گل قرمزی رو می‌برد پیش بابا و مامان تکون می‌داد. می‌گفت: ببینید چقدر پول جمع کردم! هر موقع این کارها رو می‌کرد، قلک بیشتر از دست سارا ناراحت می‌شد.
سارا خیلی گل قرمزی رو خیلی دوست داشت. جای اون کنار اتاقش بود. البته گل قرمزی هم سارا رو خیلی دوستش داشت، اما وقتی فکر می‌کرد یه روزی سارا رو از دست می‌ده، خیلی ناراحت می‌شد.
روزها گذشت و گذشت. قلک سنگین و سنگین‌تر ‌شد. سارا گاهی اوقات پول‌توجیبی خودش رو خرج نمی‌کرد تا قلک رو زودتر پر کنه.
از طرف دیگه گل قرمزی تو دلش به سارا می‌گفت: آخه سارا چرا می‌خوای من رو از دست بدی؟ چرا هر روز پول‌هاتو جمع می‌کنی؟ چرا انقدر تو فکر پول جمع‌کردن هستی؟
یه روز سارا اومد پولش رو بندازه داخل قلک، اما دیگه گل قرمزی جایی برای پول نداشت. سارا گفت: دیگه وقتشه. رفت داخل حیاط، یه پارچه روی زمین انداخت تا قلک سفالی خوشگلش رو بشکنه.  اول گل قرمزی رو یه بوس کرد و شروع کرد باهاش حرف زدن. گفت قلک قشنگم، امروز تو رو من از دست میدم، اما دل دوستم رو به دست می‌آرم. آخه اون مانتو و چادرش دیگه اندازش نیست. پول لباس نو نداره. این و تا گل قرمزی شنید، با خودش گفت: یعنی این پول‌ها رو سارا برا خودش نمی‌خواسته؟ قلک با این حرف سارا خوشحال شد. حاضر شد شکسته بشه، تا دل دوست سارا دیگه شکسته نباشه.
سارا هم پول‌هاش رو جمع کرد و به مامانش گفت: امروز بریم یه مانتو به‌اندازه خودم برا دوستم بخریم. مامان سارا گفت: دوستت رو معرفی می‌کنی؟ سارا گفت: مامان شاید بشناسید بعداً و خجالت بکشه. نشناسید بهتره.
سارا و مامانش رفتن و لباس خریدن. بعدش لباسها رو داد به دوستش. اون تا حالا انقدر خوشحال نشده بود.
راستی چون مامان سارا پول لباس‌ها رو داد، گل قرمزی هم سالم موند. سارا هم اون رو یادگاری نگه داشت و به دیوار اتاقش زد. به‌این‌ترتیب باز گل قرمزی و سارا مثل دوتا دوست کنارهم قرار گرفتند.