ازدواج پیامبر با محارم

ازدواج با محارم از جمله افعالی است که از نظر بسیاری از جوامع مذاهب و کشورها امری مذموم و قبیح است. این حرمت در ادیان ابراهیمی با کمی اختلاف در مصادیق محارم، قطعی است. در جوامع مختلف مانند قبایل سرخ پوستی نیز این امر قبیح است و اتهام ازدواج با محارم از اتهاماتی است که هر دینی مانند زرتشتیت قصد تبرئه و فرار از آن را دارد.[1]
از نظر اندیشمندان غربی مانند مالینوفسکی و لوی اشتراوس، تابوی ازدواج با محارم برای گسترش مناسبات اجتماعی و جلوگیری از ایجاد تعارض در خانواده و فروپاشی آن است[2]؛ گرچه امروزه هر امر قبیحی ترویج میشود و شیطان به وسیله جوامع لیبرالیستی غرب تلاش می کند با شعار آزادی تمام منکرات را در دنیا گسترش دهد.

اما در شبهه ای که اخیرا مطرح است گفته شده که با توجه به آنکه در قرآن حکم حرمت ازدواج آمده نشان می دهد مسلمانان حتی العیاذ بالله خود پیامبر نیز قبل از نزول آیه با خویشاوندان خودش ازدواج می کرده است. در سوره نساء اینگونه آمده است که: « حُرِّمَتْ عَلَیْکُمْ أُمَّهاتُکُمْ وَ بَناتُکُمْ وَ أَخَواتُکُمْ وَ عَمّاتُکُمْ وَ خالاتُکُمْ  وَ بَناتُ الْأَخِ وَ بَناتُ الْأُخْتِ وَأُمَّهَاتُكُمُ اللَّاتِي أَرْ‌ضَعْنَكُمْ وَأَخَوَاتُكُم مِّنَ الرَّ‌ضَاعَةِ وَأُمَّهَاتُ نِسَائِكُمْ وَرَ‌بَائِبُكُمُ اللَّاتِي فِي حُجُورِ‌كُم مِّن نِّسَائِكُمُ اللَّاتِي دَخَلْتُم بِهِنَّ فَإِن لَّمْ تَكُونُوا دَخَلْتُم بِهِنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ وَحَلَائِلُ أَبْنَائِكُمُ الَّذِينَ مِنْ أَصْلَابِكُمْ وَأَن تَجْمَعُوا بَيْنَ الْأُخْتَيْنِ إِلَّا مَا قَدْ سَلَفَ إِنَّ اللَّـهَ كَانَ غَفُورً‌ا رَّ‌حِيمًا؛[3] حرام شده است بر شما، مادرانتان، و دختران، و خواهران، و عمه‌ها، و خاله‌ها، و دختران برادر، و دختران خواهر شما، و مادرانی که شما را شیر داده‌اند، و خواهران رضاعی شما، و مادران همسرانتان، و دختران همسرتان که در دامان شما پرورش یافته‌اند از همسرانی که با آن‌ها آمیزش جنسی داشته‌اید -و چنان‌چه با آن‌ها آمیزش جنسی نداشته‌اید، (دختران آن‌ها) برای شما مانعی ندارد- و (هم‌چنین) همسرهای پسرانتان که از نسل شما هستند (-نه پسرخوانده‌ها-) و (نیز حرام است بر شما) جمع میان دو خواهر کنید؛ مگر آن‌چه در گذشته واقع شده؛ چرا که خداوند، آمرزنده و مهربان است.» به خصوص که در خود آیه می فرماید "جز آنچه در گذشته واقع شده" این سخن اثبات می شود.

پاسخ:

1. آیات قرآن در مقام بیان احکام الهی هستند تا مسلمانان در همه اعصار و زمان ها و در تمام جوامع تکلیف خود را بدانند و این بدان معنا نیست که لزوما همه آن ها آن کار را انجام داده باشند. به طور مثال در رابطه با حرمت زنا و شراب خواری گرچه در جامعه آن روز عرب این کارها مباح شمرده می شد و برخی از مسلمانان آن را انجام می دادند اما این به معنای این نیست که همه مسلمانان آن کار را کرده باشند. به خصوص ساحت نورانی پیامبر اکرم که حتی قبل از نبوت به محمد امین معروف بوده و از تمامی کارهایی که عقل قبیح می شمارد دوری می جسته و به پارسائی و پاک دامنی مشهور بوده اند. ابن سعد در کتاب طبقات الکبری می‌گوید: «از بس که ویژگی‌های نیکو در پیامبر(ص) به کمال رسیده بود در مکه نامی جز «امین» نداشت».[4] بنابر گزارشی که محمد بن جریر طبری نقل کرده‌ قریش پیش از آن‌که بر پیامبر(ص) وحی شود وی را امین می‌نامید.[5]

2. ازدواج با محارم که حتی در میان عرب جاهلی نیز قبیح بوده و عبارت "آنچه در گذشته انجام دادید" مربوط به جمع بین دو خواهر بود که در ادیان گذشته مثل یهودیت حرمت نداشت.[6]

3. به گفته برخی ازدواج با محارم در جامعه زرتشتی و ایران ساسانی رواج داشت.[7] که به علت نزدیکی سرزمین ها و رفت و آمد میان اعراب و ایرانیان، حکم این عمل در قرآن نازل شد همانگونه که در تورات نیز حکم حرمت ازدواج با محارم بیان شده است.[8]

4. برای اثبات سخنان این چنینی باید نقل قول از تاریخ با ارجاعات صحیح و معتبر باشد درحالیکه گویندگان و شبهه کنندگان این سخنان هیچ گونه سندی برای سخنان خود ارائه نمی دهند.

5. ازدواج پیامبر(ص) با زینب همسر مطلقه زید، که پسر خوانده رسول الله بود از نظر شرعی هیچ اشکالی نداشته و تنها برای شکستن تفکر غلط اعراب جاهلی بود که ازدواج با همسر مطلقه پسرخوانده را مانند از دواج با همسر پسر ممنوع میدانستند.

6. خوله بنت حکیم نیز که یکی از همسران پیامبر(ص) بود هیچ نسبتی با پیامبر اکرم نداشتند.

پی نوشت:
[1] شاپور شهبازی ،افسانه ازدواج با محارم - https://fa.wikipedia.org/  ذیل مدخل خویدوده
[2] https://fa.wikipedia.org/  ذیل مدخل رابطه جنسی با خویشاوندان
[3] سوره نساء، آیه 23
[4] ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۱، ص۱۵۶.
[5] طبری، تاریخ طبری، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۹۰.
[6] https://www.porseman.com/article/175593
[7] تاریخ تمدن ویل دورانت ج 1 ص 433 س 23
[8] تورات، سفر لاويان، باب 18، آيه 1-21