امداد غیبی

هی می‌شنیدم که تو جبهه امداد غیبی بیداد می کند. حرف‌وحدیث‌های فراوان راجع به این قضیه شنیده بودم. خیلی دوست داشتم جبهه بروم و سر از امداد غیبی دربیاورم. تا اینکه پام به جبهه باز شد و مدتی بعد قرار شد راهی جبهه شویم. بچه‌ها از دستم کلافه شده بودند، بس که هی از معجزات و امدادهای غیبی پرسیده بودم. یکی از بچه‌ها، عقب ماشین که سوار بودیم، گفت: «می‌خواهی بدانی امداد غیبی یعنی چه؟» با خوشحالی گفتم: «خب معلومه» نا غافل نمی‌دانم از کجا قابلمه‌ای درآورد و محکم کرد تو سرم. تا چانه رفتم تو قابلمه. سرم تو قابلمه کیپ شد. آن‌ها می‌خندیدند و من گریه می‌کردم. ناگهان زمین و زمان به هم‌ریخت و صدای انفجار و شلیک گلوله بلند شد. دیگر باقی‌اش را یادم نیست. وقتی به خود آمدم که دیدم افتادم گوشه‌ای و دو سه نفر به‌زور دارند قابلمه را ازسرم بیرون می‌کشند. لحظه‌ای بعد قابلمه درآمد و نفس راحتی کشیدم. یکی از آن‌ها گفت: «پسر عجب شانسی آوردی تمام آن‌هایی که تو ماشین بودند شهید شدند جز تو. ببین ترکش به قابلمه هم خورده.» آنجا بود که فهمیدم امداد غیبی یعنی چه؟