اگر و ای کاش‌های زندگی

 کسی که از فرصت‌ها استفاده می‌کنه، تو هستی. اگه فرصت‌ها از دست برن، کسی که غصه می‌خوره خود تو هستی. کسی که می‌تونه شرایط رو به نفع خودش تغییر بده، بازم تو هستی. زندگی بعضی‌ها با اگر شروع می‌شه و با ای کاش و افسوس تموم می‌شه. وقتی فرصتی پیش نیومده با خودش می‌گه: اگر این فرصت پیش بیاد، این کار انجام می‌دم، اگر شرایط خوب پیش بره، دیگه می‌تونم موفق بشم. اما وقتی فرصت‌ها می‌رسن،

انگار نه انگار که منتظر این موقعیت بود. بعدش هم خیلی زود دیر می‌شه.

وقتی فرصت‌ها از دست میره،  با خودش میگه ای کاش از فرصت‌ها استفاده می‌کردم. ای کاش...

اگر زمان به عقب برمی‌گشت، با فلانی رفاقت نمی‌کردم. اون حرف رو نمی‌زدم. اون‌کار رو نمی‌کردم.

چرا بعضی ها با اینکه منتظر فرصت‌ها هستن ولی وقتی فرصت‌ها می‌رسن نمی‌تونن استفاده کنن؟