مالکیت خداوند متعال بر عالم چگونه است؟

 معنای «ملكیت» در میان عرف و در ظرف اجتماع، يك نوع اختصاص مخصوص است، و لازمه آن این است که آن شخص می‌تواند در آن چیز هر گونه که خواست تصرف کند. اما «ملكیت حقيقى» به معناى آن است كه مالك مثلاً اگر انسان است، بتواند در ملك خود به هر نحوى كه خواست، تصرفى تكوينى داشته باشد، يعنى در هستى آن ملك، تصرف کند؛ مثلاً انسان می‌تواند در ديد چشم خود تصرف کرده گاهی آن را به كار گيرد و صحنه‌ای را تماشا کند و در جايى ديگر از آن استفاده نکند و چشم خود را فرو بندد.

 بنابراين در مالکیت حقیقی، رابطه‌اى حقیقی بين مالك و ملك وجود دارد و وجود آن‌ها قائم به وجود مالک است. اما مواردی چون ماشین من، خانه من، لباس من و... ملك حقيقى نيستند، چون ماشين من، خانه و فرش من و... وجودشان قائم به وجود من نيست، كه با نابودی من، آن‌ها نیز نابود شوند.

 از ميان اين دو قسم آن‌چه صحيح است كه به خدا نسبت داده شود، ملك حقيقى است، نه اعتبارى؛ چون ملك اعتبارى با بطلان اعتبار، باطل می‌شود، اما مالكيت خداى تعالى نسبت به عالم باطل شدنى نيست. خداى تعالى مالك تمامى اجزاء و شؤون عالم است، چرا که همه عالم به حکم این‌که مخلوق خداست و ممکن الوجود، متکی و قائم به خداوند متعال است و هر لحظه نیازمند عنایت و فیض الهی است، و اگر حتی یک لحظه خداوند سبحان اراده کند و این فیض را قطع کند، تمام عالم نابود گردیده و نیست می‌شود.
________________________________________
لینک مطلب:  https://btid.org/fa/news/17307