اسلامی شدن دانشگاه و علوم دانشگاهی ضرورتی است که اگر جدی گرفته نشود خسارت آن برای جامعه عمیق و جران ناپذبر خواهد بود. اسلامی سازی دانشگاهها و علوم، یعنی آزاد سازی ظرفیت های علمی و عدم توقف و مقهور شدن در مقابل آموزه های پرطمطراق غرب.
دانشگاه اسلامی واژه‌ایی که مبدأ استفاده از آن به اول انقلاب بازمی‌گردد، آنحا که امام خمینی طی فرمانی بر لزوم ایجاد یک انقلاب فرهنگی در دانشگاهها تاکید کردند و علت عقب ماندگی کشور را عدم فهم صحیح روشنفکران دانشگاهی از جامعه اسلامی و غرب زدگی اساتید دانشگاه وباتبع دانشجویان بیان داشتند(1)
هرچند از همان ابتدا نیز عده‌ای از روی جهل و شماری از روی تجاهل با طعنه وتمسخر، با این مهم مخالفت کردند و با طرح شبهاتی مانند: آیا هندسه یا ریاضی اسلامی با ریاضیات غربی متفاوت است؟ و بعدها هم با سخنان تمسخرآمیزی مانند: برای ساخت اتومبیل اسلامی درونش قرآن بگذاریم! سعی کردند این امر را بی‌اهمیت جلوه دهند وعملا این فرض مهم را به حاشیه ببرند.
این درحالی است که اسلامی شدن دانشگاهها یعنی مستقل بودن و عدم وابستگی به متون دانشگاهی به عولمِ غرب و شرق ،چراکه متوقف شدن و مسحور شدن در علوم متفکران غربی یعنی شکست فرهنگ و تمدن اسلامی، کما اینکه امام فرمود ما از حصر اقتصادی نمی‌ترسیم آن چیزی که مارا می ترساند وابستگی فرهنگی است.(2) و این وابستگی یعنی مراکز دانشگاهی ما صرفا محلی باشد، برای تببین و تدریس مفاهیم و علوم غربی، بدون اینکه تولیدی در عرصه علم درآن رخ دهد؛ دانشگاه اسلامی یعنی محلی برای جوشش علم و کشف و تولید مسیرهای نوین برای گشوده گره های زندگی بشری. یعنی اتفاقی مانند آنچه پس از نهضت ترجمه در جهان اسلام رخ داد؛ دانشمندان مسلمان نه تنها در فراگیری علوم غربی متوقف نشدند، بلکه باتوجه به مبانی دینی، نقائص و اشکالات علوم غربی را رفع کردند و رشد علمی را تا جایی پیش بردند که در پایان قرون وسطی این غرب بود که روی به نهضت ترجمه آورد و از کتب مسلمانان بهره‌ها برد.
بنابراین اسلامی سازی دانشگاهها و علوم، یعنی آزاد سازی ظرفیت های علمی و عدم توقف و مقهور شدن در مقابل آموزه های پرطمطراق غرب. لذا دانشگاه اسلامی، دانشگاهی شکوفا و ایستاده بر متون و پایه های مستحکم اندیشه است، کما اینکه آیت الله جوادی نیز فرمود: اسلامی کردن دانشگاهها تنها به ساختن مسجد و یا انتخاب نماینده مقام معظم رهبری در دانشگاهها نیست بلکه اسلامی کردن دانشگاهها احیای علوم ارزشی و انسان‌سازی است که می‌تواند در مسیر تحول جامعه بشری بسیار مؤثر و راهگشا باشد.(3)
پی‌نوشت؛
1. صحیفه امام؛ ج12، ص 431-432
2. صحیفه امام، ج۱۲، ص۲۵۲
3. مهر https://b2n.ir/s17352