واي اگر از لطف و رحمت اله
نااميدي باشدت اي روسياه
يأس از لطف خدا جرمي عظيم
موجب ذلت بود قعر جحيم
خداوند متعال انسان را از ناميدي نهي فرموده: اي بندگان من كه برخود ستم و اسراف كرديد از رحمت خداي نااُميد نشويد كه خدا همه گناهان را مي آمرزد.[1]
در هر حالي نبايد به انسان نااميدي دست بدهد چون ناميدي در حقيقت انسان را به نابودي و فنا مي كشاند اين درحالي است كه توبه به انسان اميد ميدهد كه درهاي بسته را به خود باز كرده و از رحمت خدا نااميد نشود.
امام سجاد عليه السلام در مناجات اول از مناجات خمسه عشر عرضه ميدارد: خدايا تو كسي هستي كه دري به سوي عفوت به بندگانت گشودي و نامش را توبه نهادي وفرمودي: بازگرديد به سوي خداو توبه خالص داشته باشيد اكنون عذر كسي كه از ورود از اين در پس از گشايش آن غافل شود چيست؟[2]
امام راحل در اين خصوص مي فرمايند: بدان كه يأس از رحمت حقّ، بزرگترين گناهي است كه فكر نميكنم هيچ گناهي بدتر و بيشتر از آن تاثير نمايد و انسان مايوس چنان ظلمتي قلبش را فرا ميگيرد و چنان افسارش گسيخته مي شود كه با هيچ چيز اصلاحش نتوان نمود. خدا وعده رحمت داده ودر وعده هاي خود تخلف نميكند. تو يك قدم پيش بيا او از تو با هر وسيله اي كه هست دستگيري مي نمايد.[3]
پي نوشتها:
[1] سوره زمر آيه 53
[2] بحار الانوار ج94ص42
[3] شرح چهل حديث ص 278-279
خلاصه ای از بیانات استاد لبیک در حلقه معرفت، مربوط به تاریخ 92/07/18