امامت امام زمان(عجلاللهتعالیفرجه) در بچگی هیچ بعدی ندارد، زیرا این مقام به دست خداوند متعال است و به هر کس که بخواهد عطا میکند و علم و درایت لازم را به او میبخشد.
امامت از دیدگاه شیعه، اعمال ولایت ولی اللَّه بر سایر انسانها است. به تعبیری امامت منصبی الهی برای اداره دین و دنیای مردم و هدایت آنها به قله سعادت و انسانیت است؛ از اینرو امام برای مردم قابل شناسایی و انتخاب نیست؛ زیرا علم لدنی و عصمت که دو ویژگی مهم امام هستند، امری نهانی است که جز خدا کسی از آن آگاه نیست.
از اینرو در احراز مقام امامت، سن خاصی شرط نیست، بلوغ روحی و علمی و فکری لازم برای این امر میتواند، به صورت خدا دادی، از بدو تولد به ایشان اعطا گردد و خود این امر یکی از خوارق عاداتی است که امامت ایشان را اثبات میکند، نه اینکه مخّل به امامت ایشان باشد.
لکن به خاطر دغدغهای که برخی از شیعیان امام رضا(ع) داشتهاند، علیرغم این نصوص به جستوجوی امام بعدی و شناخت او پرداختند؛ از اینرو آنان درباره تمامی امامان این اصل را رعایت کرده و آنان را در مقابل انواع پرسشها قرار میدادند و تنها زمانی که احساس میکردند آنان به خوبی از عهده پاسخگویی به این سؤالات بر میآیند (با وجود نص بر امامتشان) از طرف شیعیان به عنوان امام معصوم، شناخته میشدند. امامان خردسال نیز از این امر مستثنا نبودند، و از طرف بزرگان شیعه مورد تفحض قرار گرفتند و بر توان علمی ایشان یقین حاصل کردند.
پس این امر را باید به حکمت و علم الهی ارجاع داد و در مقام تشخیص به قراین و ادله و شواهد مراجعه نمود. بر این اساس؛ امامت امام زمان(عج) در سن طفولیت هیچ بعدی ندارد.
_____________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/174845