فرد گناهکاری که از گناه خود پشیمان است در حالت "توبه" به سر می برد که از بهترین حالات نزد پروردگار است، اما نیکوکاری که به کردار نیک خویش مغرور شده، دچار ویژگی "عجب" شده که خود گناهی بزرگ بوده و او را از خدا دور می کند.
پرسش: آیا این حدیث از حضرت امیر سند قوی دارد اگر دارد چه کسی نقل کرده است و در چه کتابی موجود است. گناهی که تو را پشیمان کند بهتر از کار نیکی است که تو را به خودپسندی وا دارد؟
پاسخ:
متن عربی این حدیث اینگونه است:
"وَ قَالَ ع سَیِّئَةٌ تَسُوءُکَ خَیْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُکَ"
این روایت علاوه بر آنکه در کتابهای معتبری چون "نهج البلاغة"[1]، "غرر الحکم"[2] و ... وجود دارد، کاملا منطبق با اصول و موازین اسلامی است، زیرا فرد گناهکاری که از گناه خود پشیمان است در حالت "توبه" به سر می برد که از بهترین حالات نزد پروردگار است، اما نیکوکاری که به کردار نیک خویش مغرور شده، دچار ویژگی "عجب" شده که خود گناهی بزرگ بوده و او را از خدا دور می کند. طبیعی است که این روایت مجوزی برای انجام گناه نیست، زیرا فردی که دائما در گناه غوطه ور است، نمی تواند مدعی باشد که از آن گناه بدش می آید و نسبت به انجام آن پشیمان است، بلکه این روایت در مورد افرادی است که گاهی در زندگی دچار لغزش شده و به شدت از آن پشیمان هستند.
پی نوشت:
[1] نهج البلاغة، ص 477، حکمت ها، حکمت 46، انتشارات دار الهجرة، قم، بی تا.
[2] تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، ص 37، ح 7081، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1366 هـ ش.
بر گرفته از اسلام کوئست