آینه زندگی

وجود یه حسی توی زندگی به تنهایی می‌تونه لذت بخش باشه. اون هم اینکه حس کنی خودت همه کاره هستی. اگر این حس کنار داشته‌هامون توی زندگی قرار بگیره، خوشبختی یه رنگ وبوی دیگه‌ای داره.
وقتی توی انتخاب‌های زندگیت خودت همه کاره باشی، خودت انتخاب کنی، تازه احساس خوشبختی می‌کنی.
هر آدمی توی درون خودش این حس رو داره.
اگه قراره کاری هم انجام بدم، باید خودم به نتیجه برسم اون کار خوبه یا بد؟ اگه برام مفید بود انجام میدم و اگه مفید نبود سراغش هم نرم. مثلا همین نماز خوندن! من از کجا بدونم برام مفیده یا نه؟ اگه مفیده پس چرا بعضی‌ها که نماز می‌خونن رفتار خوبی ندارن؟
یک بار همین سوال رو که توی دلم بود به یکی از دوست‌هام که وضو گرفته بود و سمت نمازخونه می‌رفت گفتم.
برای سوالی که پرسیدیم یه مثالی برام زد. گفت: نماز مثل یه آینه می‌مونه که آدم‌ها میرن روبروش می‌ایستن تا اشکالات خودشون ببینن و رفعش کنن. حالا بعضی ها انقدر با اشتیاق این کار انجام میدن که نماز مثل یک آینه شفاف میشه براشون و عیب‌هاشون خوب می‌تونن ببینن، ولی بعضی‌ها انقدر بی‌حال و بی‌اهمیت نماز می‌خونن که این نماز مثل یک آینه غبار گرفته میشه که نمی‌تونه عیب‌های اون آدم بهش نشون بده.