با توجه به روایات فراوانی که به مؤمنان توصیه می‌کنند تا به یاد قبر و مشکلات آن باشند، می‌توان با کارهایی مانند مشاهده قبور و یا حتی خوابیدن در آنها، دوران بعد از مرگ را تجسم کرد؛ چنان‌که در حدیثی چنین نقل شده است.
پرسش; آیا روایات یا احادیثی در مورد خوابیدن داوطلبانه در قبر و دلایل و زمان آن داریم؟ یا که از انجام این کار نهی شده‌ایم؟
پاسخ:
بنابر تحقیق و جست‌وجو؛ روایتی از پیشوایان معصوم دینی نیافتیم که صریحاً به خوابیدن انسان زنده در قبر سفارش و توصیه کند. امّا با این وجود:
اوّلاً: روایتی نیز نیافتیم که مؤمنان را از چنین کاری بازدارد.
ثانیاً: با توجه به روایات فراوانی که به مؤمنان توصیه می‌کنند تا به یاد قبر و مشکلات آن باشند، می‌توان با کارهایی مانند مشاهده قبور و یا حتی خوابیدن در آنها، دوران بعد از مرگ را تجسم کرد؛ چنان‌که در حدیثی چنین نقل شده است که؛ امام صادق(ع) به ابوبصیر فرمود: «آیا پیش نیامده که ناراحت و اندوهگین و رنجور شوی؟!».
ابوبصیر با سوگند، پاسخ مثبت می‌دهد، و سپس حضرت به وى توصیه مىفرماید: هرگاه اینگونه شدى، به یاد مرگ و تنهایىات در قبر باش؛ هنگامی که چشمان پوسیده‌ات بر گونه هایت می‌افتد! هنگامی که بندبند بدنت از هم جدا می‌شود! هنگامی که کرمها گوشت تنت را می‌خورند و هنگام جداشدنت را از دنیا! چنین رویکردی تو را وادار می‌کند که کار نیک انجام بدهی و جلوگیری می‌کند از این‌که حریص بر دنیا باشی![1]
طبیعی است که با رفتن به قبرستان و حتی خوابیدن در گور – اگر توانایی روانی آن موجود باشد – بهتر می‌توان به چنین توصیه‌هایی عمل کرد.
پی نوشت:
[1]. صدوق، محمد بن على، الأمالی، ص 345، تهران، کتابچى، چاپ ششم، 1376ش؛ فتال نیشابورى، محمد بن احمد، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 2، ص 494، قم، رضى، چاپ اول، 1375 ش.
بر گرفته از اسلام کوئست