نگرانی‌ها جی پی اس زندگی ما هستند.

ما انسان‌ها موجوداتی هستیم که معمولا برای رسیدن به خواسته‌هامون همه انرژیمون رو خرج نمی‌کنیم. اما اگه یه جاهایی بینیم به غیرتمون بَر می‌خوره، مردونه میایم وسط میدون تا خودمون رو اثبات کنیم. هر وقت به چیزی احساس نیاز واقعی کنیم، با انرژی و قدرت بیشتری میریم سمتش تا بدستش بیاریم.
فکر کن ته چاهی باشی و یه طناب بدستت برسه، با تلاش 50 متر بالا بیای، طناب محکم‌تر می‌گیری، چون اگه طناب شل بگیری و بیافتی 50 متر سقوط می‌کنی.
ولی اگه همون ته چاه سر طناب بگیری و از یک متری بیفتی، نهایتا پات درد می‌گیره. یا شاید اصلا متوجه هم نشی.
کسی که برای بدست آوردن داشته‌هاش بیشتر تلاش کرده باشه، بیشتر نگران داشته‌هاش میشه، ولی کسی که همون ته چاه جا خوش کرده باشه، از دست دادن طناب براش اهمیتی نداره.
نماز توی زندگی ما حکم همون طناب رو داره. کسی بیشتر نگران نمازش میشه که راه بیشتری رو طی کرده باشه.
توی داشته‌های دنیایی هم همین طوره. اگه برای رسیدن به خواسته‌هات خودت تلاش کرده باشی، بیشتر مراقبشون میشی.
نگرانی‌های ما جی پی اس ما هستن توی مسیر زندگی.