قصه کودکان من به حرف بزرگترم گوش میدم

بسمه تعالی
روزی بود و روزگاری، پسر کوچولویی بود به نام « نیما» به همراه پدر و مادر و برادر در شهر زیبایی زندگی می کردن. تازه اول ماه مهر بود و بچه ها به مدرسه می رفتن. نیما کوچولو هم به همراه داداش بزرگترش سینا که کلاس پنجم بود، به مدرسه می رفت. نیما تازه کلاس اول بود و خیلی از چیزها رو نمی دونست.   
اون ها وقتی از خونه بیرون می‌اومدن، مامان رو به سینا می کرد و می گفت: « سینا جان، خیلی مواظب داداشت باش، نکنه توی خیابون بره .»
بعد رو می کرد به نیما می گفت: « پسرم هرچی داداش بزرگترت گفت، گوش کن، نکنه دستت رو از دستش ول کنی! یا از مدرسه بیرون بیای.» سینا و نیما هم چشم می گفتن و از خونه بیرون می رفتن.
نیما که پسر بازیگوشی بود، همیشه دوست داشت که مثل بقیه دوستاش تنهایی به مدرسه بیاد و برگرده.  اما هر وقت به مامانش می گفت که دوست داره تنها به مدرسه بره و تنها از مدرسه برگرده، مامانش می گفت: پسرم! مدرسه شما اون طرف خیابونه. تو هنوز کوچولویی و نمی تونی به تنهایی از خیابون رد بشی.  داداشت سینا هم وقتی هم سن تو بود، من یا بابایی اون رو به مدرسه می بردیم و از مدرسه برمی گردوندیم.
اما نیما که انگار دوست نداشت  به این حرف ها گوش بده، گاهی از اوقات  که می دید حواس سینا به اون نیست، دستش رو از دستای سینا می‌کشید و شروع به دویدن می کرد. سینا هم  به خاطر قولی که به مامانش داده بود و از طرفی داداش کوچولوش رو دوست داشت ، به دنبال اون می دوید. وقتی به نیما می رسید می گفت:« نیما جون، داداش کوچولوی بازیگوشم، خیابون خطرناکه، از هر طرف ماشین میاد. اگه حواست نباشه، ممکنه مشکلی برات پیش بیاد.»
اما این حرف های سینا اصلاً به گوش نیما نمی رفت.
این ماجرا ادامه داشت تا این که یه روز نیما که کلاسشون زودتر از کلاس پنجمی ها تموم شده بود، عوض این که مثل هر روز یه گوشه ای بایسته تا کلاس سینا هم تموم بشه و با هم به خونه برگردن،  از مدرسه بیرون اومد و به اطرافش نگاهی کرد. شاد و شنگول به طرف خونه به راه افتاد. اون با خودش می گفت: آخ جون، من امروز می تونم خودم به تنهایی به خونه برم و به مامانم ثابت کنم که من هم بزرگ شدم. خودم می تونم به راحتی از خیابون رد بشم.
نیما همین جور که این فکرها از ذهنش می گذشت، به طرف خیابون حرکت کرد. ولی وقتی به خیابون رسید از دیدن ماشین هایی که به سرعت و بی توجه به عابرهای پیاده رد میشدن ترسید و یه گوشه ایستاد. اینقدر ترسیده بود که وقتی یه ماشین کنارش ایستاد و بوق زد، از ترس یه داد بلندی زد و بعد شروع به گریه کرد.
نیما که داشت گریه می کرد، احساس کرد یکی دست اون رو توی دستش گرفت. سرش رو که برگردوند  تا ببینه کیه که  دید مامانش کنارش ایستاده.
نیما تا چشمش به مامانش افتاد، محکم اون رو بغل کرد و گفت: مامانی من خیلی ترسیدم، آخه ماشین ها خیلی سریع از کنارم رد می شدن. راستی مامانی تو این جا چیکار می کنی؟!
مامان نیما هم که دید پسر کوچولوش خیلی ترسیده، دست نیما رو توی دست خودش محکم گرفت و از خیابون عبور کرد. بعد رو به نیما کرد و گفت: مدیر مدرسه به من زنگ زد و گفت: امروز زودتر تعطیل شدین. من هم به خاطر همین به مدرسه اومدم. ولی بین راه تو رو دیدم که کنار خیابون ایستادی و داری گریه می کنی. برای همین اومدم و دستت رو گرفتم.
نیما در تمام طول مسیر تا به خونه برسن، محکم دست مامانش رو توی دستش گرفته بود و از ماشین های مختلفی صحبت می کرد که از کنارش رد می شدن.
 اون ها وقتی به خونه رسیدن، مامان رو به نیما کرد و گفت: ببین پسرم اگه من یا بابات و یا حتی سینا بهت حرفی می‌زنیم، بخاطر اینه که می دونیم خیابون محل شلوغیه که ماشین های زیادی از اون رد میشن. اگه حواست نباشه ممکنه اتفاق بدی برات بیفته.
بله دوستای کوچولوی من ، اگه مامان یا باباتون به شما حرفی می زنن، به خاطر اینه که به شما آسیب کمتری برسه. اون ها شما رو خیلی دوست دارن. مثل مامان نیما که با پسرش خیلی مهربون بود. اخه پیامبراکرم(صلّی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند: (بچه@ها رو  دوست داشته باشین و بهشون محبت کنید ...)

(كافى جلد 6- ص 49)