حرف دل

اگه از کار اشتباهی که انجام میدیم، حس ناراحتی و پشیمونی توی دلمون اومد، معلومه این دل هنوز زنده است.

بعضی از نابیناها، با اینکه چیزی رو نمی‌تونن ببینن، اما روشنی یا خاموشی چراغ رو متوجه میشن.

اما بعضی از نابینا‌ها حتی همین اندازه از روشن و خاموش شدن چراغ رو هم متوجه نمیشن و هیچ درکی از روشنی و خاموشی ندارن.

آدم‌ها به خاطر کارهایی که می‌کنن، به قدری نابینا میشن که هیچ روشنی و خاموشی رو توی دلشون متوجه نمیشن. اگه دلی بشکونه یا دروغی بگه، توی دلش هیچ احساس ناراحتی، شکست یا تاریکی نمی‌کنه. اگه تهمتی میزنه، هیچ احساس اضطرابی نمی‌کنه و حس پشیمونی نداره. این آدم‌ها که انقدر راحت با زبونشون دلی رو می‌شکونن، یا با رفتارشون باعث ناراحتی دیگرون میشن، به حدی رسیدن که حتی دیگه توی دلشون هیچ احساس ناراحتی نمی‌کنن.

اما بعضی از آدم‌ها این‌طور نیستند. اگه دروغی بگن، تاریکی رو توی دلشون حس می‌کنن. اگه کسی رو ناراحت کنن، حس پشیمونی پیدا می‌کنن. این آدم‌ها شاید نابینا باشن و نتونن تشخیص بدن که چه‌کاری رو باید انجام بدن و چه کاری نباید انجام بدن، اما تاریکی و روشنی رو توی دلشون حس می‌کنن. اگه کار اشتباهی انجام بِدَن، احساس سنگینی و پشیمونی رو توی دلشون حس می‌کنن.

همین حس باعث میشه خیلی از این آدم‌ها بینایی دلشون رو بدست بیارن و یواش یواش غیر از اینکه تاریکی و روشنی می‌فهمن، بتونن رنگ‌ها رو تشخیص بدن.

پیامبر مهربانی‌ها فرمودند: مَن ساءَتْهُ سَيّئتُهُ و سَرَّتْهُ حَسنَتُهُ فهُو مؤمنٌ .[الأمالي للصدوق : 267/290 .]

هر کس اگه به خاطر کارهای اشتباهی که انجام میده تاریکی توی دلش احساس کنه و به خاطر کارهای خوبی که داره روشنی توی دلش حس کنه، مومن واقعی هست.