عاشقانی که هدفی والا دارند

17:39 - 1400/10/25

-عشق از زیباترین واژه‌ها است و مادران شهدا را بهترین مصداق برای عاشقی می‌توان دانست.

عاشقانی که هدفی والا دارند

عشق را می توان یکی از زیباترین واژگانی دانست که تعاریف متعددی برای آن ذکر کرده اند که وجه مشترک تمامی آن ها را می توان اوج علاقه مندی فرد عاشق به معشوق دانست.

حسّ و مفهومی زیبا که بسیاری از انسان ها تشنه رسیدن و تجربه کردن آن هستند. واژه ای که از ماهیتی عظیم حکایت می کند و می تواند تمامی نیازهای عاطفی را با آن برطرف و رسیدن به کمال را ممکن کرد.

مفهومی که دارنده آن به حدّی از عواطف خواهد رسید که برای معشوق خود حاضر است از تمامی خواسته ها و تمایلات خود دست کشیده و تنها آن چه را بخواهد که محبوب می خواهد.

از میان تمامی اقسام عشق، بی شکّ، عشق مادر به فرزند را می توان از مثال زدنی ترین عشق ها دانست. علاقه ای که رنگ و جنس آن با تمامی علاقه ها متفاوت است.

مادری که از ابتدایی ترین زمان تولد فرزند، درد را بر جان خود پذیرا می شود تا اسباب ورود کودک را به دنیا فراهم آورد و از شیره وجود خود، او را غذا می دهد تا امکان رشد پیدا کند. مادری که اگر فرزندش کوچکترین آسیبی ببیند بی تاب شده و خواب و آرامش را بر خود حرام می کند تا از کودک مراقبت کند و آرام نخواهد نشست تا زمانی که درد و رنج را از فرزند خود دور ببیند.

و چه بسیار سخت است اگر بین این عاشق و معشوق فاصله افتد و مادری فرزند خود را از دست دهد و احساس کند دیگر در زندگی دنیوی، قرار نیست او را ببیند!

با دقت بر این موضوع، شاید بتوان ذره ای از آن چه بر مادران شهدا می گذرد را تصوّر کرد.

مادرانی که در آغوش و دامان خود فرزندانی را تربیت کردند که از بهترین خلایق بودند و به مقامی رسیدند که خداوند متعال، دیگران را از فهم آن و آن چه بر آن ها گذشته عاجز می داند؛ آن جا که می فرماید: «وَ لَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَ لكِنْ لَا تَشْعُرُونَ» [سوره بقره/ 154] و به آن ها که در راه خدا کشته می ‌شوند، مرده نگویید! بلکه آنان زنده ‌اند، ولی شما نمی‌ فهمید!»

مادرانی که جگرگوشه هایی را فدایی شده می دیدند که فخر کائنات بودند و دل کندن از آن ها با ذهنی مادّی و دنیوی ممکن نمی شد.

مادرانی که الگویشان حضرت امّ البنین است که در اوج عشق به فرزندانش، هدف را می دید و در مقابل بشیر، از فرزندان خود خبری نمی خواست و تنها این جمله را تکرار می کرد «از ابا عبدالله الحسین (ع) به من خبر بده! … فرزندانم و تمام کسانی که زیر آسمان کبودند، همه به فدای ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) باد!» [1] و جگرگوشه هایش را فدایی حسین بن علی (علیهما السلام) می دانست.

سختی آن چه بر این مادران می گذرد را نمی توان انکار کرد و این را باید دانست:

می تواند که تو را سخت زمین‌گیر کند ::: درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند

و باید اقرار کرد که هر چه پیرامون عظمت مقام مادران شهدا و سختی آن چه بر آنان گذشته، نوشته شود ذرّه ای حقّ آنان را ادا نخواهد کرد.

چگونه می توان از کسانی به سادگی عبور کرد که عشق خود را پرپر شده می دیدند تا آرمان ها حفظ شود؟ آرمان هایی که مالک و ناظر آن خود خداوند است و با گذشت زمان و تغییر انسان ها، مدیران و سبک های زندگی، خللی بر آن وارد نخواهد شد چرا که اگر انسان خود را در مسیر اهداف والا ببیند، مشکلات، او را از پای در نخواهد آورد و صبر بر آن چه که برایشان پیش آمده را امری ممکن خواهد کرد؛ چون معتقدند آن چه را فدا کردند فنا نشده بلکه در حقیقت آن چه را داشتند جاودانه ساخته اند و با خدایی معامله می کنند که بهترین ها را عنایت و بهترین کفایت کننده است. چنان که خود فرموده: «وَ مَنْ يتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيءٍ قَدْرًا [طلاق/ 3] و کسی که بر خدا توکل کند، خدا برایش کافی است، و خدا فرمان و خواسته اش را (به هر فرد و به هر شکلی که بخواهد) می رساند؛ یقیناً برای هر چیزی اندازه ای قرار داده است.»

کارشناس مباحث ارتباطات اجتماعی و خانواده؛ طاهر قلی‌زاده محمدی

پی نوشت:
[1] «أخبِرنی عَن أبِی عَبدالله الحُسَین، … أولادی وَ مَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءُ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین» [منتهی المقال، ج 2، ص70؛ تذکره الشهداء، ص 443]

مادران را بی‌شک از عاشق ترین انسان ها می‌توان دانست و مادران شهدا را ایثارگرانی می‌توان دانست که این عشق را برای هدفی والا تقدیم خدا می‌کنند.

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
1 + 19 =
*****