-یکی از راهکارهای عمیق شخصیت دادن به نوجوون از سمت مربی هست، مربی زمانی میتونه به نوجوون شخصیت بده که با دیدن رفتارهای نوجوون بهم نریزه.
دوران نوجوانی، دوره تزلزله، چه از حیث علاقهها، گرایشها، آرزوها و تصمیمهایی که توی زندگی میگیره.
امروز به یه ورزش علاقه داره، روز بعد به یه ورزش دیگهای علاقه پیدا میکنه که اصلاً هیچ تناسبی با رشتهی قبلی نداره.
یه روزگرایش به یه سبکی از موسیقی داره، روز بعد میبینی به سبک دیگهای از موسیقی گرایش پیدا کرده که صد و هشتاد درجه با سبک قبلی تفاوت داره.
الان میاد پیش مربی و از اشتباهات گذشتهاش پشیمونه، روز بعد میبینی دوباره درگیر همون اشتباه شده.
یه روز تصمیم میگیره خیلی محکم و قوی درس بخونه، روز بعد کلاً بیخیال درس و مدرسه میشه.
یه روز خودش رو اجتماعی و با نشاط نشون میده، روز دیگه دوست داره تنها باشه.
اگه یه مربی به حالتهای نوجوون آشنا نباشه، پیش خودش میگه این دیگه چه مدلیه؟!
یه مربی اگه از نظر تربیتی عمیق نباشه، با خودش میگه وقتی این نوجوون تکلیفش روشن نیست، من چطوری میتونم کمکش کنم؟!
خیلی از اوقات این چرخشهای صد و هشتاد درجهای دوره نوجوونی انقدر سریع و انقدر عجیب اتفاق میافته که شاید باعث ناامیدی مربی از کار تربیتی که انجام میده بشه.
باور و قبول این نکته که دوره نوجوونی یه دوره متزلزل هست، خیلی میتونه توی شناخت و تحلیل رفتارهای نوجوون کمک کنه.
دونستن اینکه خیلی از رفتارهای نوجوون ثبات نداره، باعث میشه مربی نسبت به اشتباهات رفتاری نوجوون، عکس العملی نشون نده که باعث حساسیت نوجوون بشه.
یکی از راهکارهای حل این مشکل، شخصیت دادن به نوجوون از طرف مربیه. مربی زمانی میتونه به نوجوون شخصیت بده که با دیدن رفتارهای اون بهم نریزه.
مربی توی کار تربیتی باید بدونه همین نوجوون با همه اشتباهات رفتاری بهترین مخلوق خدا هست که نسبت بهش مسئولیت داره.
باور همین نکته چقدر میتونه توی صبر و حوصله مربی اثرگذار باشه.