دوست داشتن مانع دیدن

به جای برخورد مسقیم و مقابله با گرایش‌ها و علاقه‌های منفی نوجوانان، زمینه تجربه گرایش‌های مثبت را برای آنان فراهم کنیم.
چی میشه که راه و رسم زندگی بعضی آدما از دوستاشون جدا میشه؟!
اگه بپرسی و بگی چی شد که راهت رو از دوستانت جدا کردی، آدرس یه اتفاق رو میده. اتفاقی که باعث شده به خودش بیاد و تصمیم به تغییر بگیره.
وقتی با خودت فکر می‌کنی، می‌بینی همین اتفاق رو هم دوستانش دیدن، ولی فقط اون تونسته از دیدن این اتفاق تغییر کنه.
زندگی هم همینه، همه چیز داره جلوی چشم همه اتفاق می‌افته. هرکسی اون اتفاقی رو می‌بینه که دوست داره و همین دوست داشتن باعث میشه که نتونه اتفاق‌ها و واقعیت‌های دیگه رو ببینه.
پیامبر فرمودند: حُبُّکَ لِلشَّیْ ءِ یُعْمِی وَ یُصِمُ-(من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص: 380)
دوست داشتن‌ها باعث میشه آدما کور و کر بشن و حقیقت و واقعیت اون چیز رو درک نکنن.
دنیای نوجوون یه همچین دنیاییه. دنیایی پر از هیجان و علاقه به گروه‌های موسیقی، بازی‌های موبایلی یا جمع‌های دوستانه.
این علاقه‌ها باعث میشن خیلی از واقعیت‌ها و حقیقت‌ها رو توی زندگیش نبینه و قبول نکنه.
مربی و والدین نمی‌تونن مستقیم با این علاقه‌ها برخورد کنن، چون باعث ایجاد حساسیت بیشتر نسبت به اون علاقه‌ها از سمت نوجوون میشه.
یکی از راهکارها، فراهم کردن زمینه ایجاد گرایش‌های مثبت درون نوجوون‌هاست.
یکی از بسترهای مهم برای ایجاد گرایش‌های مثبت کارهای جمعیه.
قرار گرفتن نوجوون توی محیط‌های جدید که تا حالا تجربه‌اش رو نداشته، باعث میشه استعداد‌های جدیدی از خودش نشون بده.
محیط‌هایی مثل اردوها با برنامه‌هایی که باعث چالش‌های جدید برای نوجوون بشه تا بتونه خودش رو محک بزنه.
این اتفاق بیشتر از اینکه برای مربی شیرین باشه، برای خود نوجوون شیرینه و باعث خودباوری میشه.