افتخار یک حوزوی

افتخار هر نبی و وصی این است که واسطه اتصال بین آسمان و زمین است و افتخار یک حوزویِ وارسته این است که واسطه بین حجتهای خدا و مردم است که به عنوان زبان دین مشغول به خدمت اند و چه افتخاری بالاتر از اینکه خدا، گروهی را تشویق کرده تا دین را بشناسند و به دیگران با ابزارهای تبلیغی تعلیم دهند. چنانچه فرمود: «فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ[1]؛ چرا از هر فرقه‌ اى از آنان، دسته‌ اى كوچ نمى‌ كنند تا در دين آگاهى پيدا كنند و قوم خود را وقتى به سوى آنان بازگشتند بيم دهند، تا كه آنان [از كيفر الهى] بترسند؟»

پی نوشت:
1- سوره توبه، آیه 122.