اهل بیت از گناهان، پاک و طاهر بودند و به گناه شیعیان و محبان خود نیز رضایت ندارند و شیعه حقیقی نمی تواند اهل گناه باشد.
برخی با استناد به پاره ای از روایات برای بدبین کردن افراد به اسلام و مکتب اهل بیت به روایاتی استناد جسته اند که به ظاهر ترویج برخی گناهان موجب سقوط انسان نمی شود و او را از دایره محبان اهل بیت خارج نمی کند.
برای نمونه نقل می کنند که در روایتی آمده که امام صادق (علیه السلام) فرمودند: هر کسی ما را دوست بدارد حتی اگر دزد و زناکار باشد باز هم از ما به حساب می آید ...
در این رابطه به چند نکته اشاره می شود:
1- این بخش تنها تقطیعی از روایت است و اصل آن این است که عبید بن زراره نقل می کند : «دَخَلْتُ عَلَى أَبی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ عِنْدَهُ ا لْبَقْبَاقُ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ رَجُلٌ أَحَبَّ بَنی أُمَیَّةَ أَ هُوَ مَعَهُمْ قَالَ نَعَمْ قُلْتُ رَجُلٌ أَحَبَّکُمْ أَ هُوَ مَعَکُمْ قالَ نَعَمْ قُلْتُ وَ إِنْ زَنَی وَ إِنْ زَنَی وَ إِنْ زَنَی وَ إِنْ زَنَی وَاَلْبَقْبَاقِ فَوَجَدَ مِنْهُ غَفْلَةً ثُمَّ أَوْمَأَ بِرَأْسِهِ نَعَمْ؛[1] به نزد امام صادق آمدم و از او پرسيدم؛ اگر كسى بنى اميه را دوست داشته باشد، از آنها به حساب مى آيد؟ گفت: بله پرسيدم: اگر مردى شما را دوست داشته باشد از شما به حساب مى آيد؟ گفت: بله گفتم: اگر همان مرد دزدى و زنا كند بازهم از شما به حساب مى آيد؟ با سرش اشاره نمود بله.»
با نگاهی به این روایت می بینیم که فردی از دوست داشتن بنی امیه و دوست داشتن اهل بیت سوال می کند و معلوم است که کسی که گروهی را دوست بدارد از آن هاست؛ و کسانی که خود را محب و شیعه اهل بیت می دانند، منسوب به آن ها می باشند و در ادامه سائل می پرسد: آیا همین فردی که منسوب به شماست از شما به حساب می آید؟ گویا امام با حالت ناراحتی می گوید بله.
از این روایت نمی توان چنین برداشت کرد که امام به گناهان شیعه رضایت دارند بلکه حتی گناه شیعیان و محبان باعث سر افکندگی آنان می شود و در روایات دیگر نیز شیعیان و محبان خویش را از گناه نهی می کردند. برای نمونه امام صادق(علیه السلام) به شُقرانی که مرتکب گناهانی بود فرمود:«إِنَّ الْحَسَنَ مِنْ كُلِّ أَحَدٍ حَسَنٌ وَ إِنَّهُ مِنْكَ أَحْسَنُ لِمَكَانِكَ مِنَّا وَ إِنَّ الْقَبِيحَ مِنْ كُلِّ أَحَدٍ قَبِيحٌ وَ إِنَّهُ مِنْكَ أَقْبَحُ؛[2] کار خوب از هر کسی خوب است، ولی از تو به دلیل انتسابی که با ما داری ( و مردم تو را وابسته به خاندان رسالت می دانند) خوب‌تر و زیباتر است؛ کار بد نیز از هر کس بد است ولی سرزدنش از تو به دلیل همین انتساب، زشت‌تر و قبیح تر است.»
2- روایات دیگری نیز وجود دارد که نشان از این دارد که مومنین که همان شیعیان حقیقی هستند، گناه نمی کنند. اسحاق قمی نقل می کند: «دَخَلْتُ عَلَى أَبی جَعْفَرٍ اَلْبَاقِرِ (عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ)، فَقُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ أَخْبِرْنِی عَنِ اَلْمُؤْمِنِ یَزْنی؟ قَالَ: لاَ. قُلْتُ: فَیَلُوطُ؟ قَالَ: لاَ. قُلْتُ: فَیَشْرَبُ اَلْمُسْکِرَ؟ قَالَ:لاَ. قُلْتُ: فَیُذْنِبُ؟ قَالَ: «نَعَمْ» قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ لاَ یَزْنی وَ لا یَلُوطُ وَ لاَ یَرْتَکِبُ اَلسَّیِّئاتِ، فَأَیُّه ذَیْ؟ قَالَ: یاإِسْحَاقُ قَالَ اَللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعالَی:اَلَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ كَبٰائِرَ اَلْإِثْمِ وَ اَلْفَوٰاحِشَ إِلاَّ اَللَّمَمَ.وَ قَدْ یُلِمُّ اَلْمُؤْمِنُ بِالشَّیْءِ اَلَّذِی لَیْسَ فِیهِ مُرَادٌ؛[3] بر حضرت ابى جعفر امام باقر(علیه السلام) وارد شدم. عرض كردم: فدايت شوم، بيان فرماييد: آيا مؤمن زنا می كند؟ فرمودند:خير. عرض كردم:آيا لواط می كند؟ فرمودند:خير. عرض كردم:آيا مسكر و شراب می آشامد؟ فرمودند: خير. عرض كردم: مرتكب گناه می شود؟ فرمودند: آری. عرض كردم: فدايت شوم اگر زنا و لواط نكرده و مرتكب سيّئات و بدی ها نمی شود، پس گناهى كه مرتكب می شود چيست؟ فرمودند: اى اسحاق خداوند تبارك و تعالى فرمود: آنان كه از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى مى‌كنند مگر از لمّ و گناه صغيره. مؤمن گاهى گناه صغيره‌اى كه قصدش را ندارد انجام می دهد.» اینجاست که معلوم می شود مؤمنین حقیقی و شیعیان واقعی مرتکب گناه کبیره نمی شوند.
3- در روایات دیگری شیعه حقیقی به کسانی گفته شده که پیرو دستورات اهل بیت باشند؛ امام صادق (علیه السلام) فرمود: «لَیسَ مِن شیعتِنا مَن قالَ بِلسانِهِ و خالفنا فى اَعمالِنا و آثارِنا وَلکِن شیعتنا مَن وافَقَنا بِلِسانِهِ وَ قَلبِهِ وَ اَتَّبع آثارَنا و عَمِل بِاَعمالِنا اولئک شیعتنا؛[4] شیعه ما نیست کسى که به زبان بگوید شیعه هستم ولى در عمل با ما مخالفت کند و آثار ما را زیر پاگذارد، ولکن شیعه کسى است که با زبان و دل با ما موافق باشد و آثار ما را پیروى کند و مانند ما رفتار نماید، چنین کسانى شیعه (واقعى) ما هستند.» ما هرچه در دستورات اهل بیت بگردیم، توصیه به گناه پیدا نمی کنیم و در این صورت چگونه می توان ادعا نمود که اهل بیت به اعمال ناشایست شیعیان رضایت دارند.
4- اگر افرادی از شیعیان باشند که غوطه ور در گناه شوند و اگر گناه استمرار پیدا کند و فرد توبه نکند هر چند محب اهل بیت (علیهم السلام) باشد، اما به مرور زمان او را از دایره محبان اهل بیت خارج و در دایره شیطان وارد می کند. امام باقر(علیه السلام) فرمود: «ای جابر جز با اطاعت و فرمانبرداری از خدای متعال تقرّب به او حاصل نمی شود... و هیچ یک از شما بر خدا حجّتی ندارد، هر کس مطیع خداست ولی و دوستدار ماست و هر کس نافرمانی خدا را نماید با ما دشمن است. ولایت ما اهل بیت جز با عمل (به فرامین الهی) و پرهیز (از معاصی) بدست نمی آید.»[5]
جمع بندی
شیعیان حقیقی کسانی هستند که مطابق دستورات اهل بیت عمل می کنند و از گناهان دوری می کنند و اگر مرتکب گناهی شوند، به زودی توبه می کنند. ارتکاب گناهان کبیره توسط کسانی که ادعای شیعه بودن و محبت اهل بیت دارند، خلاف دستورات اهل بیت است و اگر چنین افرادی بر گناهان خود اصرار کرده و توبه ننمایند، از دایره محبین اهل بیت خارج می شوند.
پی نوشت:
[1] بحار الأنوار، ج۵، ص۲۴۶
[2] همان، ج۴۷،ص۳۴۹.
[3] همان، ج65 ص113.
[4] وسائل الشیعه ، ج 11، ص 196.
[5] صفات الشیعه، ص12-13.
شیعیان اهل بیت کسانی هستند که بر اساس دستورات آن ها عمل می کنند و موجب سر افرازی اهل بیت هستند. کسانی که ادعای محبت اهل بیت و شیعه بودن دارند و با این حال گناه کرده و توبه نمی کنند، در حقیقت شیعه واقعی اهل بیت نیستند.