روزه در صورت ملکوتی خود انسان را معطر می نماید، به همین جهت در روایات بوی دهان روزه دار برتر از مشک شمرده شده است.
اعمال انسان یک صورت مادی و دنیایی دارند و همچنین دارای یک صورت ملکوتی نیز میباشند و امکان دارد صورت ملکوتی یک عمل، متفاوت تر از صورت دنیایی آن باشد، حال یا بدتر از صورت دنیایی و یا بهتر و نیکوتر از آن.
آن چیزی که در این میان مهم است باطن و صورت ملکوتی عمل است، به عنوان مثال غیبت کردن موجب لذت فرد غیبت کننده و بدون هیچ گونه حالت بد و زشتی در ظاهر عمل است و حال آن که قرآن باطن این امر را خیلی بد و زشت معرفی می نماید وبیان می کند، شخص غیبت کننده مانند کسی است، که گوشت برادر مرده خود را می خورد.[1]
علاوه بر مطالب یاد شده امکان دارد، یک عمل در ظاهر زشت و ناپسند باشد، ولی باطن آن نیکو باشد. به عنوان مثال بوی بد دهان ناپسند شمرده می شود و فرقی بین روزه دار و غیر آن از لحاظ مادی و دنیایی در این امر وجود ندارد، ولی امام صادق علیه السلام در این رابطه می فرمایند:«خُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أفضَلُ عِندَ اللَّهِ مِن رائِحَةِ المِسکِ؛[2] بوی بد دهان انسان روزهدار در نزد خدا برتر از بوی خوش مُشک است» علت این امر نیز به این خاطر است که در عالم ملکوت روزه است که انسان را معطّر میکند، به همین خاطر باطن روزه به صورت عطر ظهور میکند و انسان را معطر می کند.
پی نوشت
[1] سوره حجرات، آیه12.
[2] ثوابالاعمال، ص ۱۴۶.