میم مثل مادر؛ سین مثل سقط

میم مثل مادر فیلمی به نویسندگی و کارگردانی رسول ملاقلی ­پور، در زمان اکران با استقبال عمومی خوبی رو به ‌رو شد، حتی این فیلم قرار بود به عنوان نماینده ی سینمای‌ ایران در هشتادمین مراسم اسکار انتخاب شود، ولی از رقابت در مسابقه بازماند.

این فیلم به زاویه ی دیگری از دفاع مقدس می پردازد و آن هم اثرات جنگ بعد از اتمام جنگ است، که در این فیلم به اثرات استفاده از سلاح‌های شیمیایی در هشت سال دفاع مقدس اشاره می کند و در روایت داستان دوم به نکوهش و پیامدهای سقط جنین اشاره دارد.

سهیل (حسین یاری) و سپیده (گلشیفته فراهانی) زوجی هستند که منتظر به دنیا آمدن اولین فرزندشان می باشند. سهیل یک دیپلمات است که مدام در سفرهای خارجی است و سپیده یک ویالونیست است که در همین اول کار تضاد شخصیتی این دو به چشم می آید. داستان روند خوشی دارد تا اینکه این زوج برای تعیین جنسیت به سونوگرافی می روند. در اینجا پرده ای دیگر از فیلم باز می شود و آن هم حضور سپیده در زمان جنگ در منطقه جنگی و شیمیایی شدن است که اثرات آن شیمیایی شدن در جنین نمود پیدا کرده است.

زندگی سهیل و سپیده وارد مرحله جدید می شود. سهیل به خاطر موقعیت شغلی از سپیده می خواهد بچه را سقط کند، سپیده هم ابتدا راضی می شود ولی زمانی که برای سقط می رود پشیمان شده و از صحنه می گریزد، ولی سهیل دست بردارد نیست تا جایی که یک دو راهی پیشنهاد می دهد که یا بچه را نگه دارد یا زندگی مشترکشان را؟ این دو راهی سختی است که سپیده با عشق و علاقه مادری انتخابی می کند که منجر به طلاق از سهیل می شود. سعید متولد می شود با دو خصلت معلولیت و هنر که هر دو را از مادر به ارث برده است.

مرحوم رسول ملا قلی پور به عنوان نویسنده و کارگردان دو دغدغه را در این به تصویر کشیده که همزمانی این دو دغدغه با هم باعث شده به هر دو لطمه وارد شود و نتواندهر دو را به صورت کامل پوشش بدهد و هر دو لنگ می زنند. گاهی به نکوهش مشکلات افراد در مرحله ی پسا جنگ اشاره دارد و گاهی به نکوهش مسئله سقط جنین.

منطق داستانی فیلم هم خوب از کار در نیامده است، علت جدایی سهیل و سپیده، به خطر افتادن موقعیت شغلی سهیل به خاطر فرزند معلولش است!!! که هیچگونه منطقی ندارد. کجای دنیا پدر را به خاطر معلولیت فرزندش اخراج می کنند، شاید پدر به خاطر معلولیت فرزندش و رسیدگی و نگه داری از او از شغلش استعفا بدهد ولی اخراج نه.

یکی دیگر نقاط ضعف موجود در فیلم ضعف در شخصیت پردازی است، ما دو شخصیت اصلی داریم که یک شخصیت تک بعدی و سیاه مطلق است به نام سهیل و دیگری هم یک شخصیت تک بعدی و سفید مطلق به نام سپیده که راه به راه و جهت تقویت بار دراماتیک  و احساسی فیلم یا باخلق صحنه های احساسی و یا بلا استفاده از ترفند هایی همچون اسلوموشن و موسیقی اشک مخاطب را در می آورد و همچنین حضور جمشید هاشم پور در نقش عمو روبیک که هیچ کارکرد نمایشی نداشته و حذفش هیچ لطمه ای به پیرنگ داستان نمی زند.

پرداختن به معضل اجتماعی سقط جنین به خودی خود امری است پسندیده ولی باید با استناد قوی و متقن این کار صورت بپذیرد و  فقط مذموم خواندن آن کفایت نمی کند. نشان دادن مستندات دینی و تاریخی، به تصویر کشیدن مشکلات سقط جنین چه بر روی خانواده و چه بر روی جامعه می تواند خانواده های را که به سقط فکر می کنند را از این تصمیم منصرف سازد.