حقوق بشر به سبک غربی‌ها؛ بخش سوم

رهبر معظم انقلاب در بیانات اخیرشان در مرقد امام راحل درباره حقوق بشر غربی‌ها فرمودند: «در این سه قرن، در همان حالی که غربی‌ها در عمل مشغول جنایت بودند، روشنفکران‌شان و متفکّران‌شان برای دنیا قانون حقوق بشر کشف می‌کردند و وضع می‌کردند!»

در سلسله نوشتارهایی با بررسی اسناد تاریخی مربوط به فجایع حقوق بشری غرب، بخشی از جنایات نسخه پیچان حقوق بشر را بازخوانی می‌کنیم. در این بخش از بررسی تاریخ رعایت حقوق بشر توسط غرب، به سراغ مصداق و مظهر کامل نقض حقوق بشر یعنی آمریکا خواهیم رفت.

در یک افسانه‌ی معاصر آمده است که پدر مقدس که در آسمان‌هاست زمینی پهناور به بندگان سفید و اروپایی‌اش بخشید تا آن را به بهشت تبدیل کنند و برای رفتن به بهشت آسمانی نیازی به نیکوکاری و مرگ نداشته باشند! آنها هم چنین کردند و آمریکا شد همان بهشت زمینی. کشیشی به نام راسل کانول که از دانشکده‌ی حقوق دانشگاه بیل در آمریکا فارغ التحصیل شده و در سراسر آمریکا بیش از پنج هزار سخنرانی انجام داده، درباره‌ی این بهشت زمینی چنین گفته است: "وظیفه‌‍ی مردم آمریکاست که ثروتمند شوند. آن‌هایی که ثروتمند می‌شوند درستکارترین اعضای جامعه‌اند؛ چون ثروت جامعه به دست آنها سپرده شده و آنها این ثروت را به مؤسسات بزرگی تبدیل کرده‌اند. اما دل سوزاندن برای فقرا اشتباه است! چون فقرا به خاطر گناهانشان مجازات شده و به فقر مبتلا شده‌اند. هر فقیری در آمریکا پیدا شود به خاطر ضعف و نقص خودش فقیر شده و به همین دلیل ثروتمندان آمریکا بندگان خوب خدا محسوب می‌شوند!"

در جایی دیگر، شاعر آمریکایی به نام "ادوین مارکهام" در ژانویه سال ۱۹۰۷ در نشریه‌ی "کاسموپولیتین" در توصیف کار کودکان در آمریکا نوشته است: «در سراسر نیویورک و سایر شهرهای آمریکا می‌توانید کودکانی را ببینید که مجبورند به خاطر نان به همراه پدر و مادرانشان کار کنند؛ آن هم در هر ساعتی از شبانه روز! پسرهایی رنگ پریده و دخترانی لاغر با صورت‌هایی تیره که کمرشان زیر بارهای سنگینی که حمل می کردند خمیده شده بود.» کسانی مثل "مری آلن لیز" از اعضای حزب کشاورزان آمریکا در سال ۱۸۹۰ در کانزاس چنین گفته بود: «وال استریت صاحب این کشور شده و دیگر حکومت مردم بر مردم در کار نیست؛ فقط حکومت وال استریت بر مردم وجود دارد. سرمایه‌داران وال استریت برای سود بیشتر، از تولید اضافی در آمریکا سخن می گویند؛ در حالی که سالانه ده هزار کودک خردسال از گرسنگی می‌میرند و بیش از یک صد هزار دختر جوان در نیویورک مجبورند به خاطر نمردن از گرسنگی و برای لقمه‌ای نان تن و عفت خود را بفروشند! در حالی که چند ده نفر از سرمایه داران وال استریت میلیاردها دلار ثروت روی هم انباشته‌اند، صدها هزار آمریکایی گرسنه به دنبال کار می‌گردند." 

"مری جونز" یکی از زنانی است که در اوایل قرن بیستم مدتی را در یکی از کارخانه‌های آمریکا به کار مشغول بوده است و چنین بازگو کرده است: "دختران کارگر مجبور بودند روزانه صدها بار جعبه‌های پر از بطری به وزن ۴۰ تا ۵۰ کیلو را جابه‌جا کرده و شست‌وشو بدهند و به همین دلیل همیشه سر تا پا خیس بودند و خیلی زود به رماتیسم و سل مبتلا می‌شدند! چون کارگاه‌ها امکان تهویه نداشت و بوی خفه‌کننده مواد اولیه در همه جا پیچیده بود. سرکارگران زمانی را که دختران می‌توانستند دستشویی بروند، تعیین کرده بودند و اگر یکی از آنها اندکی تأخیر می‌کرد یا بیشتر از دفعات مجاز به دستشویی می‌رفت با فحاشی و کتک و حتی اخراج از سوی سرکارگران روبه‌رو می‌شد. این دختران به ازای این همه کار تنها هفته‌ای ۳ دلار حقوق می‌گرفتند که کفاف غذا و لباسشان را هم نمی‌داد." 

"الیزابت اسپرینگز" یکی از دخترانی بود که در سال ۱۷۵۶ در یکی از مزارع آمریکا کار می‌کرد. او در نامه‌ای به پدرش چنین نوشته است: "من یکی از کارگرانی هستم که روز و شب در اصطبل اسب‌ها خرحمالی می‌کنم، اما به اندازه‌ی یک سگ هم ارزش ندارم! صاحب کارم دست و پایم را می‌بندد و جوری با شلاق مرا می‌زند که تا الان هیچ حیوانی را این جور نزده است. تنها غذایی که به من می‌دهند ذرت است. نه کفش و جوراب دارم و نه لباس! تقریبا لخت مانده‌ام و مجبورم پتویی دور خودم بپیچم و توی اصطبل بخوابم." در آمریکا به دلیل برابری حقوق زن و مرد (!!!) زن ها نیز ملزم بودند در کنار مردها در کارگاه ها کار کنند. "کارگاه هایی تاریک و بدون نور، پر از سوسک و موش با پنجره‌هایی کم و کوچک و کثیف که زمستان‌هایی سرد و تابستان‌هایی گرم داشت و هر هفته باید تا هشتاد ساعت کار می‌کردیم، چون شنبه و یکشنبه هم تعطیل نبود و روزهای شنبه صاحبان کارگاه‌ها اعلام می‌کردند اگر یکشنبه سر کار نیامدید دیگر لازم نیست سر کار بیایید!" [1]

پی نوشت: 
1) کتاب تاریخ مستطاب امریکا، نوشته دکتر محمدصادق کوشکی.