حاضر نبودن تو بدترین موقعیت و سخت ترین شرایط مردمشون رو تنها بزارن یا از کشورشون بدگویی کنن.
بعد از هشت سال جنایت و خونریزی، صدام هنوز نمی‌خواست جنگ با ایران رو تموم کنه، بلکه فقط راضی به آتش‌بس شده بود. اون نه نیروهای نظامیش رو از ایران خارج می‌کرد، و نه حاضر بود اسیرهای ایرانی رو آزاد کنه. اما همینکه به کویت حمله کرد، مجبور شد تا از مواضع خودش عقب‌نشینی کنه.
اون تصمیم گرفته بود تا اسیرهای ایرانی رو آزاد کنه و با این کار خوبی خودش رو به کشورهای دیگه ثابت کنه. صدام دستور داد نوجوون‌های ایرانی که شکنجه‌های مختلفی دیده بودن رو به کاخش ببرن.
23 تا از نوجوون‌های اسیر انتخاب شدن، از زندان‌های وحشتناک و شکنجه‌های مختلف، آزاد شدن، با بهترین لباس‌ها و غذاها پذیرایی شدن، اما حتی حاضر نشدن که توو کاخ مخصوص صدام، جلو خبرنگارهای مختلف لبخند بزنن. بعد از این‌که به اردوگاه برگشتن، چند روز هیچ غذائی نخوردن تا به کنار بقیه اسرای ایرانی برگردن.
نوجوون‌های ایرانی حاضر نشدن مهربونی، همبستگی و حساسیتی که نسبت به بقیه رزمنده‌ها داشتن رو با آسایش و راحتی که دشمن‌شون می‌خواست براشون فراهم کنه عوض کنن.
یاد تمام شیرمردانی که بعد از تحمل این همه سختی به کشورشون بازگشتن یا زیر شکنجه‌های اون‌روزها به شهادت رسیدن، گرامی باد.