اختلاف نظرها نباید به رابطه ما با همسرمان خللی وارد کند و تاثیر منفی داشته باشد که در این صورت ورود به اینگونه بحث ها نه تنها بی فایده خواهد بود، بلکه به صمیمیت و رابطه ما ضربه خواهد زد.
همسرم اعتقادی به مراسم مذهبی و امام حسین علیه‌السلام ندارد، چکار کنم؟ هرچقدر با او بحث می کنم، فایده ای ندارد و بیشتر اوقات، بحثمان به دلخوری و اوقات تلخی کشیده می شود. لطفا راهنمایی کنید.
پاسخ:
بحث و مشاجره هنگام اختلاف نظر عمیق، هيزم اضافه کردن به آتش است. اصلي‌ترين راه، مداراست. نرمی و انعطاف‌پذيري در بسیاری از موارد، می تواند منجر به همراهی و موافقت شود. بطوری که اگر شما در مقابل همسرتان از خود نرمي نشان دهید، پس از مدتي طرف مقابل به این نتیجه می رسد كه طرف مخالف، حق دارد و باورهاي اوست كه مي‌بايست اصلاح شود. البته اين درك با كنار گذاشتن خودخواهي قابل دسترسي است.
همانطور که بحث زیاد از حد، نه تنها کمکی به متقاعد شدن همسرتان نمی کند، بلکه او را درنظر مخالفش مصمم تر خواهد کرد، پاک کردن صورت مسئله هم کمکی به حل مشکل نمی کند! اگر هربار که می خواهید با همسرتان در این باره گفتگو کنید، کار به اوقات تلخی و مشاجره کشیده می شود، به جای حرف نزدن، لازم است شیوه گفتگوی خودتان را تغییر بدهید.
سعی کنید در خلال گفتگوها، هر از گاهی به بهانه ای در راستای اثرگذاری بهتر به یکی از ویژگی های مثبت همسرتان اشاره کنید؛ مثلا بگویید: می دانم که آدم منطقی و با انصافی هستی، سپس مطلب خودتان را بیان کنید. این کار که باعث می شود همسرتان شما را انسان منصفی بداند و با ایجاد یک حس خوشایند، از طریق دادن اقتدار در بحث، زمینه را برای همراه شدن او با خودتان فراهم می کنید.
به علاوه نباید از ظرفیت اطرافیان هم غافل شد. ارتباط با خانواده هایی که اطلاعات دینی بیشتری دارند، می تواند زمینه گفتگو و اثرگذاری بهتر را فراهم کند. بنابراین تمام تلاشتان این نباشد که بخواهید تنها خودتان روی او اثرگذار باشید.
نکته:
نباید هیچ یک از این گفتگوهایی که با همسرتان دارید، به رابطه شما و همسرتان خللی وارد کند و تاثیر منفی داشته باشد که در آن صورت چنین بحث هایی نه تنها بی فایده خواهد بود، بلکه به صمیمیت و رابطه شما ضربه خواهد زد. پس مواظبت کنید تا گفتگوی دو نفری شما به سمت دلخوری و اوقات تلخی کشیده نشود.
امام هادی علیه‌السلام در این باره فرمود: «المِراءُ يُفسِدُ الصَّداقَةَ القَديمَةَ، و يَحلُلُ العُقدَةَ الوَثيقَةَ، و أقلُّ ما فيهِ أن تَكونَ فيهِ المُغالَبةُ، و المُغالَبةُ اُسُّ أسبابِ القَطيعَةِ؛ مجادله كردن، دوستى ديرين را از بين مى برد و پيوند استوار را از هم مى گسلد و كمترين چيزى كه در مجادله هست، چيره جويى است و چيره جويى، خود عامل اصلى قطع رابطه مى باشد.»[1]
پی نوشت:
1- أعلام الدين، ص ۳۱۱.