ارتقا؛ انسانیت در حضیض

داستان اصلی فیلم ارتقا در مورد کمک تکنولوژی به بشریت برای بهبود زندگی است. فردی که زندگی‌اش مورد تعرض افراد شرور قرار می گیرد و کیفیت آن تا حد فلج کامل، پایین می آید ولی تکنولوژی به کمک او آمده تا کیفیت این زندگی را از قبل هم بهتر کند.

در نگاه اول، این مسئله جذاب و مفید به نظر می رسد ولی از جایی به بعد که کنترل این سیستم هوشمند از دست بشر خارج شده و او خود تصمیم می گیرد و اجرا می کند، چالش ها آغاز می‌شوند؛ اینجاست که باید سنجید کدام عملکرد صحیح تر است؛ آنچه ما میخواهیم یا آنچه منطقی است؟

این دوگانگی حتی هنگامی که متوجه می شویم زندگی بشریت در سیطره هوش مصنوعی قرار گرفته هم وجود دارد. هوش مصنوعی زندگی شاد ولی مصنوعی را برای بشر به ارمغان می‌آورد. حال آیا ما خواهان آزادی در زندگی سخت خود هستیم یا ارمغان تکنولوژی را می پذیریم؟

با اندکی تامل متوجه می شویم که این مسئله هم اکنون نیز در زندگی ما جریان دارد؛ این روزها حرکتی در جهان در حال انجام است که باعث شده هیچ‌کس از زندگی خود احساس رضایت نکند و خواهان ارزش‌هایی باشد که اساسا در نهاد او وجود ندارد. هوشی در حال مدیریت افکار است که قطعا انسانی نیست و صرفا منفعت گراست. هوشی برتر از هوش اکثریت انسان ها.

منصفانه قضاوت کنید؛ چه شد که یک‌باره بسیاری دلشان می‌خواهد چهره ای غیر از آنچه که دارند داشته باشند؟ چرا بسیاری دلشان میخواهد زندگی ای غیر از زندگی خودشان داشته باشند؟ خانواده‌ و شغلی غیر از آنچه دارند و اعتباری غیر از آن چه که برخوردارند، و همه اینها در فضایی که چنین چیزی در آن امکان پذیر نیست؛ مگر به دروغ و در فضایی مجازی.

فیلم «ارتقا» می خواهد این دوگانگی را در ذهن های خسته و فراموشکار با ضربه ای در پایان بندی خود زنده کند. آنجا که انسان همه موجودیت خود را تسلیم چیزی می کند که گمان میکرد باعث بهبود زندگیش می شود. و در مقابل، زندگی ای شاد را به دست می آورد به همان صورت که می خواست، ولی فقط در تصوراتش نه در عالم حقیقت.

تراشه هوش مصنوعی او را برای ابد در ذهن خودش اسیر میکند و بدن او را به عنوان یک سیستم بیولوژیک به خدمت خود در می آورد تا ارتقایی باشد برای خودش. ولی آیا این برای بشریت هم یک ارتقاء به حساب می آید، یا نوعی دیگر از بردگی و فقط به شیوه ای مدرن؟