کودکانی که نوازش و محبت از والدین خود دریافت نمی‌کنند، به کودکانی ناامید و افسرده تبدیل می‌شوند که برای تحمل شرایط مجبور به سازش و تسلیم هستند.
اغلب کودکان پایان یک سالگی با اتفاقات و تجارب جدیدی روبه‌‌رو می‌شوند؛ مثل راه افتادن. کودک در این مرحله کمتر نیاز دارد جهت جابه‌جایی، به آغوش کشیده شود. پس وابستگی‌اش به دیگران، خصوصاً مادر، تا حدی کمتر می‌شود.
ازاین‌رو متاسفانه برخی کودکان در این مرحله، به فراموشی سپرده می‌شوند؛ به این صورت که کودک مثل قبل مورد محبت قرار نمی‌گیرد و به آغوش کشیده نمی‌شود.
باید بدانیم که این مرحله نیز دشواری‌های خاص خودش را دارد و اگر کودک محبت و نوازشی از والدین دریافت نکند، نسبت به خود، نگرش منفی پیدا می‌کند و نسبت به دیگران نیز بدبین می‌شود. بنابراین نمی‌تواند با آنها رابطه ایمنی برقرار کند. در نتیجه برای دریافت محبت از دیگران، مجبور است تسلیم شود. ازاین‌رو ناامید و گوشه‌گیر می‌شود و در زندگی صرفاً به سازشکاری و تحمل شرایط روی می‌آورد و خشمی پنهان در خود پرورش می‌دهد که ممکن است موجب آسیب‌های احتمالی در آینده شود.
بنابراین با کمتر شدن نیازهای اولیه کودک به والدین، محبت و نوازش به فرزندانمان را فراموش نکنیم.
امام كاظم علیه‌السلام درباره اهمیت محبت و نوازش کودکان در سیره پیامبر صلی‌الله‌علیه‌واله می‌فرمایند: «كانَ النَّبىُّ صلي‌الله‌عليه‌وآله اِذا اَصْبَحَ مَسَحَ عَلى رُؤوسِ وُلْدِهِ وَ وُلْدِ وُلْدِهِ؛[1] «هرگاه صبح مى‌شد، پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله دست نوازش بر سر فرزندان و نوه‌هاى خود مى‌كشيدند».
[1]. احمد بن محمد بن فهد حلی، عُدّةُ الدّاعی و نَجاحُ السّاعی، ص79.