لوس کردن کودکی، موجب میشود کودک در بزرگسالی، زندگی نازپروردگی و خودشیفتگی داشته باشد. در این صورت فرد همه چیز را برای خود میخواهد و به اصطلاح، سازگاری اجتماعی کمتری با دیگران دارد.
خانوادههای عزیزی که شیوههای تربیتی زیر را برای کودکان خود دارند، آنها را لوس و نازپرورده میکنند:
- والدینی که بیش از اندازه آسانگیر هستند: این والدین نیازها و امیال کودک را بهطور مداوم تأمین میکنند.
- والدینی که تربیتی بیچارچوب دارند: این والدین به کودکان اجازه انجام هر کاری را میدهند؛ بدون اینکه توجه داشته باشند رفتار آنها بر دیگران چه تأثیری دارد.
- والدینی که سبک تربیتی مقتدرانه و سلطهگر دارند: چنین پدر و مادرانی بیتوجه به نظرات کودکان، تصمیمگیری متکبرانهای دارند.
- والدینی که سبک تربیتی محافظتی بیش از حدی دارند: این پدر و مادران بیش از حد در مورد پدیدههای اطراف و وقایع هشدار میدهند و بیش از حد احتیاط، و از کودک بیش از اندازه حمایت میکنند.
لوس کردن کودک در بزرگسالی او آثار فراوانی دارد؛ از جمله:
- سازگاری اجتماعی پایین
- ضایع کردن مقررات اجتماعی و حقوق دیگران
- کاهش مسئولیتپذیری
- افزایش رفتارهای فریبکارانه و مستبدانه
- کاهش عزت نفس
- گرایش به وابستگی
- گرایش به خودشیفتگی
- افزایش اضطراب فراگیر
منبع:
شولتز و شولتز، نظریههای شخصیت، ترجمه سیدمحمدی، ص218.