قوی بودن به ورزشکار بودن نیست. کسانی که جلوی عصبانیت خودشون رو می‌گیرن هم خیلی قوی هستن.
وزنه‌بردارها خیلی قوی هستن؛ مثلاً وزنه‌های خیلی سنگینی که آدم‌های معمولی نمی‌تونن بردارن رو بلند می‌کنن و به راحتی بالای سرشون می‌برن.
کُشتی‌گیرها هم خیلی قوی هستن؛ چون حریف‌های خودشون رو بلند می‌کنن و روی زمین می‌زنن.
اینها مدت‌های زیادی روی خودشون و بدنشون کار کردن تا این‌جوری قوی بشن که بتونن کارهای بزرگی انجام بدن.
بعضی‌ها هم روی صبر و تحملشون کار کردن تا قوی باشن؛ یعنی اگه یه‌وقتی کسی خواست اون‌ها رو ناراحت کنه، سعی می‌کنن عصبانی نشن و خودشون رو کنترل کنن؛ اگر هم عصبانی شدن، سعی می‌کنن داد و فریاد نزنن و با کسی دعوا نکنن؛ چون تمرین کردن تا به راحتی عصبانی نشن.
بنابراین اگه کسی توی مواقع عصبانیت، خودش رو کنترل کنه، معلومه که روی خودش کار کرده و یه آدم قوی شده.
امام على عليه‌السلام می‌فرماید: «اَقدَرُ النّاسِ عَلَى الصَّوابِ مَن لَم يَغضَب»؛[1] «کسی که عصبانی نمی‌شود، قدرتمندترین شخص در تشخیص خوبی‌هاست».
آدمی که عصبانیه، چون تمرکز نداره، نمی‌تونه صحیح فکر کنه و انتخاب درستی داشته باشه. برای همینه که میگن هنگام عصبانیت و خشم، تصمیم نگیرین!
پس چقدر خوبه که ما، هم بدن قوی داشته باشیم، هم اعصاب و روح قوی تا بتونیم همه‌جوره سالم بمونیم. اون‌وقت می‌تونیم بهترین کارها رو انجام بدیم و دیگران هم در کنار ما حالشون خوب باشه.
پی‌نوشت:
[1]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص246، ح5062.
