ساخت برنامه برای گروه سنی کودک، به‌خودی‌خود سختی‌هایی دارد که فائق آمدن بر آن‌ها، نیازمند تجربه و تخصص است؛ حال اگر قرار باشد این برنامه، مفاهیم خاص و عمیق دینی را به کودکان انتقال دهد، این سختی دوچندان می‌شود؛ مسئله‌ای که «آفتاب‌گردون» با موفقیت از پس آن برآمده است.
شاید، دیگر کمتر کسی برنامه‌های جمعی دوران کودکی‌مان را که از شبکه‌های محدود صداوسیما پخش می‌شد، به‌وضوح در خاطر داشته باشد؛ برنامه‌هایی شاد و جذاب که عمدۀ بار جذابیتش بر دوش مجری بود که با نوآوری‌هایش در اجرای برنامه، کودکان و حتی بزرگ‌ترها را پای برنامه میخکوب می‌کرد و هر از چندی، صدای قهقهه‌های شاد کودکانه‌مان را به آسمان بلند می‌کرد؛ برنامه‌هایی مانند: «مسابقۀ محله»، «بازی، شادی، تماشا»، «گل و گلدونه» و حتی «فیتیله؛ جمعه تعطیله»؛ همگی برنامه‌هایی هستند که در دوران کودکی و نوجوانی برایمان خاطره‌ساز بوده‌اند.
در این میان، برنامه‌ای هم بود که با وجهه مذهبی برای کودکان تولید می‌شد؛ مانند: برنامه مرحوم حجت‌الاسلام محمدحسن راستگو؛ شخصیتی که با مهربانی و دلسوزی، به ساخت برنامه‌هایی مذهبی و تربیتی برای کودک و نوجوان همت گماشت؛ آن‌چنان‌که همه ما، وی را در خاطر داریم.
ولی با وجود همه تلاش‌های امثال مرحوم راستگو، ولی بازهم جای خالی برنامه‌هایی ازاین‌دست خودنمایی می‌کند؛ برنامه‌هایی که با نوآوری و شناخت صحیح از روحیات کودکان و مقتضیات زمان، شیوه‌های انتقال مفاهیم خود را به‌روزرسانی کرده، و بتواند اثرگذاری قابل قبولی داشته باشد؛ به‌عنوان‌مثال، برنامه‌ای مانند «آفتاب‌گردون»
این برنامه ، به تهیه‌کنندگی مهدی نیک‌روش و کارگردانی مرتضی ترقی، با همراهی جمعی از نویسندگان، در قسمت‌های هفت‌دقیقه‌ای آماده‌شده است؛ با معرفی عمو روحانی با بازی حجت‌الاسلام صادق مقدسیان.
در هر قسمت، مسئله‌ای تربیتی - اخلاقی از منظر اسلام، به‌صورت داستان‌واره و با تعاملاتی میان عمو روحانی و توتو - پرنده‌ای که روی مناره مسجد محله آفتاب‌گردون زندگی می‌کند- در حضور کودکان حاضر در صحنه طرح می‌شود.
برنامه ، قوت خوبی دارد و هوشمندانه طراحی‌شده؛ به‌گونه‌ای که کودک ناخودآگاه جذب شخصیت مهربان و دوست‌داشتنی عمو روحانی می‌شود. در همه قسمت‌ها، برنامه به اذان ختم می‌شود و عمو روحانی می‌گوید که می‌خواهد برای خواندن نماز به مسجد برود و اگر کسی بخواهد، می‌تواند با او همراه شود؛ یا بماند و بازی کند.
جا دارد از همه دست‌اندرکاران تولید و پخش این برنامه تشکر کنیم. امید می‌رود به توفیق الهی، ساخت چنین برنامه‌هایی روزبه‌روز، هم از لحاظ کمی و هم از لحاظ کیفی افزایش یابد.