اسلام با مطلق موسیقی مخالف نیست؛ بلکه تنها موسیقی مطرب لهوی را حرام می‌داند.
اسلام با کلیّت موسیقی، مخالف نیست. موسیقی مطرب لهوی حرام، و موسیقی غیر مطرب لهوی حلال است.[1] این مغلطه است که کسی از روی شیطنت یا جهالت، موضع اسلام را نسبت به قسمی از موسیقی، یعنی موسیقی مطرب، عَلَم کند و این طور وانمود کند که اسلام با اساس موسیقی مخالف است و بر این مبنای خودساخته با دین اسلام و مبلغان آن بتازد .
احکام اسلام، انسان را به سمت نشاط واقعی و ارزش‌های والای انسانی سوق می‌دهد و این محدودیت‌های اصولی و عقلی، هم‌راستای با کرامت انسانی است که متأسفانه در عصر ماشینی امروز به قهقرا رفته است.
کسی که چنین محدودیتی را بر اساس مکانیزم درونی و پیچیده انسان وضع می‌کند، نه روانی است و نه مخالف نشاط و شادمانی؛ بلکه موافق تعالی و کرامت انسانی است.
کسی هم که در زمینه موسیقی و موضوعاتی مثل رقص، بی‌قید و شرط است و خودش را رها می‌بیند، به تدریج به سمت حیوانیت و شهوت‌پرستی کشانده می‌شود و روزبه‌روز به بهانه تنوع‌طلبی در تأمین خواسته‌های شهوانی، پل‌های انسانیت خود را تخریب می‌کند؛ چنان‌که در کشورهایی که اسیر آزادی جنسی‌اند، می‌توان اوج این خط و نشان را مشاهده کرد.
اتفاقاً دنبال‌کننده عملی این ایده، در نهایت سلامت روانی خود را از دست خواهد داد و عنان فرمانبرداری خود را به نیروی شهوتش خواهد سپرد و از عقل و اندیشه که ماهیت روح و روان انسانی است، فرسنگ‌ها فاصله خواهد گرفت.
پی‌نوشت: