هر چند در بسیاری از موارد معصومین علیهم‌السلام با لطافت و نرمی با مخالفین و اسیران رفتار کرده‌اند، اما زمانی که فتنه و آشوب جامعه اسلامی را تهدید کرده و پیشرفت آن را نشانه گرفته، ایشان برخوردی قاطع و سخت با فتنه‌گران داشته‌اند.
در منطق اسلام هدف از خلقت انسان عبودیت و بندگی خداوند است.[1] انسان هر چه به خداوند نزدیک شود و به‌اصطلاح قرب الی الله پیدا کند، کامل‌تر می‌شود و هر چه انسان کامل‌تر شود دنیا و آخرت خویش را آباد می‌کند و با خوشبختی افراد، جامعه‌ای خوشبخت و آباد ساخته می‌شود. برای رسیدن به این هدف، دو گام اساسی وجود دارد: اول ایجاد زمینه و فضای هدایت و عبادت خداوند؛ دوم از بین بردن موانع کمال و پیشرفت انسان‌ها. بسیاری از احکام به‌ظاهر خشن که در اسلام دیده می‌شود را می‌توان در راستای از بین بردن موانع کمال انسان‌ها دید. چگونه امیرالمونین علی علیه‌السلام که در حیطه امور فردی مانند قصاص قاتل با نهایت مدارا و ملایمت رفتار می‌فرمایند،[2] در برابر خوارج نهروان حدود 1500 تا 1800نفر از آن‌ها را به قعر جهنم می‌فرستند؟[3]
شاید بتوان راز تفاوت برخورد با تخلفات فردی و اجتماعی را در تفاوت اثر آن‌ها بر سعادت مردم جستجو کرد. ناامنی و فضای متشنج باعث می‌شود که همه کارهای دنیایی و معنوی مردم مختل شود و دیگر زمینه‌ای برای رشد باقی نماند. سهل‌انگاری و برخورد متزلزل با اشخاصی که جامعه اسلامی را ناامن می‌کنند، باعث جرئت یافتن آن‌ها و سخت‌تر شدن وضعیت می‌شود.
ما مدعی نیستیم که حکومت جمهوری اسلامی کاملاً مطابق اسلام و عدالت عمل می‌کند اما تلاشش بر آن است تا در همین مسیر قدم بردارد؛ به فرموده مقام معظم رهبری: «ما کجا، کمترین و کوچک‌ترین شاگردان آن‌ها کجا؟ ما کجا و قنبرِ آن‌ها کجا؟ ما کجا و آن غلام حبشیِ فدا شده در کربلای امام حسین علیه‌السلام کجا؟ ما خاک‌پای آن غلام هم محسوب نمی‌شویم...»،[4] اما سیره آن امامان بزرگوار علیهم‌السلام چراغ راه ماست.
کسانی که با ذکر رفتار نرم و کریمانه معصومین علیهم‌السلام در برخوردهای فردی یا اجتماعی خاص، می‌خواهند هرگونه اعمال قدرت و جدیت را نفی و انکار کنند، درباره دین اسلام دچار تفسیر به رأی و اشتباه شده‌اند. جمهوری اسلامی همراه با مدارای فراوان با معترض و چشم‌پوشی نسبت به اشتباهات فردی و شخصی، وظیفه دارد با افراد محارب، جدایی‌طلب، اغتشاش‌گر، تروریست و جنایتکار برخوردی سخت و قاطعانه داشته باشد. به فرموده جناب سعدی:
«ترحم بر پلنگ تیزدندان ستمکاری بود بر گوسپندان»[5]
پی‌نوشت:
[1]. سوره ذاریات، آیه56.
[2]. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، داراحیاء التراث العربی، 1403ق، ج42، ص207.
[3]. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، چاپ دوم، دارالفکر، 1417ق، ج2، ص371.
[4]. خبر آنلاین، واکنش متفاوت رهبری: https://b2n.ir/k76691.
[5]. سعدی، مصلح الدین، گلستان، باب هشتم، حکمت48.