صدور بیانیه از جانب خانه‌ی سینما در راستای محکومیت برخورد قضایی با برخی از هنرمندان، در واقع مطالبه‌ی اجرای نوعی از کاپیتولاسیون به نفع ایشان است.
برخی از سینماگران ایرانی در این روزها، تندترین مواضع را علیه نظام و یکپارچگی ملت ایران اسلامی گرفته و تا توانسته‌اند، به دشمنان ایران چراغ سبز نشان داده و از هیچ تلاشی برای ایجاد و استمرار آشوب و ناامنی، دریغ نکردند.
این افراد با استفاده از صفحات فضای مجازی خود، به بیان مطالبی در جهت تقویت تشنجِ شکل گرفته از سوی عناصر ضد‌نظام پرداخته‌اند. (از جمله می‌توان به مطالب منتشره در صفحات کتایون ریاحی، پرویز پرستویی، الناز شاکردوست، ترانه علیدوستی و... اشاره کرد)
در همین راستا، حتی برخی از سلبریتی‌ها، مانند نازنین بیاتی، به آموزش اغتشاش، به افراد نیز پرداختند.
حال پس از اینکه نیروهای امنیتی عدۀ معدودی از این افراد را بازداشت کردند، خانۀ سینما در بیانه‌ای تهدید آمیز نوشت: «خانه سینمای ایران در اعتراض به ادامه خشونت‌ها علیه مردم ایران و به دلیل احضار و بازداشت پی‌درپی اعضای خود، هشدار می‌دهد؛ در صورتی که تهدید‌ها و بازداشت‌ها پایان نیافته و سینماگران بازداشت شده آزاد نشوند، از اعضای خود خواهد خواست دست به اعتصاب زده، از همکاری با پروژه‌های سینمایی و تلویزیونی خودداری کرده و در برابر سازمان سینمایی تحصن کنند.»
سوال این‌جاست؛ علت انتقاد به بازداشت شدن اخلال‌گران در امنیت جامعه چیست؟! سابقۀ این افراد تا به حال نشان داده است که این‌ها با برخورد امنیتی با کسانی که در خیابان‌های ایران دست به کشتار زده‌اند نیز مخالف بوده و هشتگ «نه به اعدام» را در دستور کار خود قرار داده‌اند.
تنها نتیجه‌ای که از این نمایش می‌توان گرفت این است که این افراد با صدور این بیانیه، در واقع برای خود نوعی مصونیت قضایی مطلق را مطالبه کرده و در واقع، خواستار اجرای چیزی شبیه کاپیتولاسیون در مورد خود شده‌اند؛ وگرنه اتهامات افراد بازداشت شده در حدی عیان و روشن است که هر نظام حقوقی در دنیا، این اشخاص را بدون شک به محاکمه می‌کشاند؛ اما با این حال، این افراد که باید پاسخگوی رفتار خود باشند، در مقام طلبکار برآمده‌اند.