فریاد منتقدان باید برای بودجۀ هنگفت نهادهای ورزشی، دولتی و صنعتی که با عقد قراردادهای سرسام آور و بدون هیچگونه افتخار آفرینی و نظارتی بلند باشد نه بودجه‌ی 0.23 درصدی حوزه.
هرساله پس از انتشار اعداد و ارقام بودجه، مقایسه‌های معناداری از سوی برخی رسانه‌های جهت‌دار در خصوص بودجه حوزه‌های علمیه صورت می‌گیرد. به‌عنوان مثال برای حوزه علمیه کلمه‌ی «ارتزاق» از بودجه عمومی به کار برده شده که تداعی کننده باور عامیانه مصرف‌گرایی بدون بهره‌وری است. در حالی که در ادبیات معمول بودجه، از عبارت «اختصاص» بودجه به یک نهاد استفاده می‌شود نه ارتزاق.
علاوه بر این به‌طور کاملاً غیرمعمول مقایسه‌های معناداری میان بودجه نهادهای غیرمرتبط و غیر همتراز با حوزه صورت می‌گیرد. به‌طور مثال بودجه‌ی «مرکز خدمات حوزه‌های علمیه» با بودجه اختصاص داده شده به «منطقه‌ی آزاد قشم» و یا « وزارت ورزش» مقایسه نمی‌شود، بلکه با بودجه «اورژانس» یا «محیط زیست» مقایسه می‌شود که ذهن مخاطب را جهت دهد.
یا بودجه سازمان تبلیغات اسلامی کاملاً جهت‌دار با آموزش و پرورش مقایسه می‌شود که حساسیت کافی برانگیخته شود. معنای ضمنی این مقایسه جهت‌دار این است که قاطبه ملت اگر دچار مشکل آلودگی هوا شوند یا زمانی که در نیروهای خدماتی اورژانس دچار مشکل شوند، عامل آن، بودجه گزاف مرکز خدمات حوزه‌های علمیه می‌باشد! حقیقتا بدین رسانه‌های جهت‌دار اینگونه باید پاسخ داد که بودجه‌ی 0.23 صدم درصدی ( نسبت به کل بودجه کشور) حوزه‌های علمیه، جای سلامت و آموزش مردم را تنگ نکرده است. برای بودجه‌ی هنگفت نهادهای ورزشی دولتی و صنعتی که با عقد قراردادهای هنگفت و بدون هیچگونه افتخار آفرینی و نظارتی بر آنان باید چشم گِرد کرد و فریاد برآورد، نه بودجه‌ی 0.23 درصدی حوزه.