در فریضه‌ی واجب امر به معروف و نهی از منکر نباید زنبور بی عسل بود.
یکی از شیوه‌های امربه‌معروف و نهی از منکر، عامل بودن به آن است. این راه و روش را می‌توان در جای جای سیره رفتاری و گفتاری ائمه‌علیهم‌السلام مشاهده کرد، چنان‌چه در گفتاری از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام آمده است: «اى مردم! به خدا سوگند من هرگز شما را به هيچ طاعتى فرا نمى‌خوانم مگر آنكه خود بر شما در عمل به آن پيشى مى‌گیرم و از هيچ گناهى شما را نهى نمى‌كنم، مگر آن‌که پيش از شما، خود را از عمل به آن بازمی‌دارم».[1]
در گلستان سعدی حکمت 74 نیز این موضوع مورد تأکید قرار گرفته و از عالم بی‌عمل به زنبور بی‌عسل تعبیر شده است .
پی‌نوشت:
[1]. أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنِّي وَ اَللَّهِ مَا أَحُثُّكُمْ عَلَى طَاعَةٍ إِلاَّ وَ أَسْبِقُكُمْ إِلَيْهَا وَ لاَ أَنْهَاكُمْ عَنْ مَعْصِيَةٍ إِلاَّ وَ أَتَنَاهَى قَبْلَكُمْ عَنْهَا. (سید رضی، نهج‌البلاغه، ص۲۵۰، خطبه 175)