قطعاً فهم دینی و اجتماعی مردم نسبت به گذشته دارای عمق و کیفیت بالاتری شده است و به‌همان نسبت، اعتقاد و گرایش آن‌ها به دین و انقلاب از لحاظ کیفی بسیار بیشتر از ابتدای انقلاب است.
پس از ناکامی‌های متعدد در میدان نظامی، اعتراضات مردمی، مهم‌ترین امید دشمنان برای ضربه‌زدن به کشور بود. گرچه در فتنه‌های سال‌های گذشته، دشمن با راهبرد ایجاد ناآرامی، با ناکامی مواجه شد، اما همچنان بر براندازی از طریق آشوب‌های اجتماعی و قرار دادن مردم مقابل نظام اصرار دارد .
اعتراضات و آشوب‌های چند ماهه گذشته، نمونه بسیار پیچیده و دارای مهندسی بسیار دقیقی بود که با ذکاوت مثال‌زدنی نظام، همدلی مردم و مشورت غلط ضدانقلاب به طراحان نقشه براندازی، به شکست انجامید. ضلع اول شکست دشمن، اتخاذ زیرکانه راهبرد "صبر استراتژیک" در برابر راهبرد "سوریه‌سازی" با دام آزادی‌های جنسیتی بود.
ضلع دوم، پیروزی افکارعمومی بر جنگ ترکیبی نرم دشمن بود. مردم با تأمل توأم با طمأنینه در همراهی با راهبرد صبر استراتژیک نظام، با هوشمندی قدرت تحلیل خود را به رخ کشیدند. این نکته را قطعاً استراتژیست‌های دنیا به‌خوبی فهمیدند که فرق ملت ایران با سایر ملت‌های دیگر چیست و از چه قدرت تحلیل بالایی برخوردار است.
اما ضلع سوم چرایی شکست دشمن، مشاوره‌ها و داده‌های غلط افراد اپوزیسیون و ضد انقلاب خارج‌نشین و فراریان بی‌وطنی است که در اختیار دشمن قرار داده بودند.
بنابراین، شکست محاسباتی دشمن در دو حوزه نبرد راهبرد‌ها و نبرد اراده‌ها رخ داده که پیام‌های مهمی در بردارد:
اول اینکه، عامل شکست دشمن و رمز پویایی انقلاب اسلامی، همسو بودن اراده ملت و حکومت است و این یعنی حکومت و مردم اهداف مشترکی دارند و آن استیلای ایران و استقلال از مستکبران است؛
دوم اینکه، نقشۀ راه انقلاب بر پایۀ اصول بنیادین بنیانگذار انقلاب اسلامی در حرکت است. وجود روحیه انقلابی و اراده معنوی ملت که پس از سرنگونی رژیم پهلوی در حاکمیت جاری شد، کماکان راهگشای عبور از بحران‌ها است.
سوم، اتخاذ راهبرد صبر در برابر دام هنجارشکنی و نیز آزاد کردن اکثریت جوانان و نوجوانان دستگیر شده، تنها با یک عذرخواهی نشان داد، ذات و طبیعت جمهوری اسلامی، مخالف ظلم و استبداد است.
چهارم، ملت ایران متوجه شد که در شرایط بحران نباید سکوت کرد و این را به‌خوبی دریافت که با مرزبندی به‌موقع و سریع با دشمن می‌تواند او را دچار سردرگمی و بروز رفتارهای ناشیانه کند؛ برای مثال، عدم همراهی مردم با جریان آشوب به جایی رسید که به‌تدریج تجمعات خیابانی کاهش پیدا کرد؛ لذا دشمن مجبور شد از تصاویر آرشیوی برای القای تداوم آشوب بهره ببرد که موجب رسوایی بیشترش شد.
پنجم، قطعاً فهم دینی و اجتماعی مردم نسبت به گذشته، دارای عمق و کیفیت بالاتری شده است و به همان نسبت، اعتقاد وگرایش آن‌ها به دین و انقلاب از لحاظ کیفی بسیار بیشتر از ابتدای انقلاب است. چه اینکه جامعۀ ابتدای انقلاب به‌اندازه جامعۀ امروز، فرصت تجربه فتنه‌ها را به میزان کنونی نداشت و در کوره فتنه‌ها گداخته نشده بود؛ عبور از فتنه‌های متعدد و مشاهدۀ انواع خیانت‌ها، کم‌کاری‌ها و ندانم‌کاری‌ها از جانب برخی مسئولین و تقابل با انواع حربه‌های دشمن، تجربه گران‌‌سنگی است که قطعاً موجب پختگی و زیرکی جامعه شده است. ریزشها و رویشهای انقلاب، خود گواه این مدعاست.