موعظه و تذکر، یکی از شیوههای تربیتی در مکتب امیرالمؤمنین علی علیهالسلام است.
یکی از شیوههای تربیتی در مکتب امیرالمؤمنین علی علیهالسلام، موعظه و تذکّر است. بر اساس آموزههای اسلامی، انسان فطرتاً نیازمند موعظه است، و بدون آن انسان به غفلت و ضلالت دچار میشود. امام علی علیهالسلام در این باره میفرمایند: «اَلْمَوَاعِظُ صِقَالُ اَلنُّفُوسِ وَ جِلاَءُ اَلْقُلُوبِ»؛[1] «موعظه، روشنیبخش جانها و جلا دهنده قلبهاست» .
در قرآن کریم هم روش موعظه و تذکّر، بعد از حکمت مورد تأکید قرار گرفته است. خداوند متعال خطاب به پیامبر خود در راه ابلاغ رسالت فرمود: «ادْعُ إِلِى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُم بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ...»؛[2] ای پیامبر! مردم را به راه خدا با کلام حکمتبار و موعظه حسنه دعوت کن و با آنها به بهترین شیوه، سخن بگو».
خوب است که پدران و مادران و مربیانی که رهرو مکتب تربیتی آن امام همام هستند، از موعظه نیکو برای فرزندان و شاگردان خود استفاده کنند و فرزندان و دانش آموزان و دانشجویان نیز از شنیدن مواعظ و سخنان حکمت آمیز بزرگان، استقبال کنند.
پینوشت:
1. تمیمی آمدی، غرر الحکم و درر الکلم. قم: دار الکتاب الإسلامي، 1410 ق ، ص72.
2. نحل: 125