نور ائمه هُدی علیهم‌السلام خاموش‌شدنی نیست؛ چون اراده خدا بالاتر از همه اراده‌هاست.
کسی نمی‌تواند خورشید تابان را از تابیدن بازدارد و آن را خاموش، و جهان را از بهره نور آن محروم کند؛ مگر اینکه خودش را در حصاری از حجاب ضخیم قرار دهد تا از نور و روشنایی آن محروم شود.
ائمه طاهرین علیهم‌السلام، نیز خورشید هدایت‌اند که نور آنان را نمی‌توان خاموش کرد؛ مگر اینکه کسی قلب خود را در حجاب ضخیم لجاجت و خودپرستی محصور کند و مانع از بهره‌مندی از نور هدایت شود .
برای مثال حضرت علی علیه‌السلام، رکن هدایت است؛ همچنان‌که حضرت جبرئیل علیه‌السلام هنگام ضربت خوردن ایشان ندا داد: «تَهَدَّمَتْ وَ اللهِ أَرْکَانُ الْهُدَى»؛[1] «به خدا قسم ارکان هدایت ویران شد»؛ اما با شهادت حضرت، نورشان خاموش نشد. بارها و بارها دشمنان خواستند آثار مادی و معنوی حضرت را (مثل اثر ولادت حضرت بر دیوار کعبه) محو کنند، اما موفق نشدند.
بارها و بارها دشمنان خدا خواستند نور ائمه را خاموش کنند، اما جای هر نور، نور دیگری آمد تا اینکه خداوند نورش را با وجود مقدس امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف به اتمام برساند. قرآن در این زمینه می‌فرماید: «يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِئُوا نُورَ اللهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ»؛[2] «آن‌ها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند؛ هرچند کافران ناخشنود باشند!»
پی‌نوشت:
[1]. هاشمی خویى، میرزاحبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج‌البلاغة، تهران، مکتبة الإسلامیة، 1400ق، ج5، ص151.
[2]. توبه: 32.