امیدواری از ملزومات زندگی دنیایی، و حسن ظن به دیگران، از عوامل امیدواری و زندگی موفق است.
حسن ظن، عامل امیدواری | گاهی فردی از اعضای خانواده دچار خطایی میشود که پس از مدتی، آسیبهایی جدی بر روح و روان و روابط خانوادگیاش وارد میسازد. حال سؤال میشود که چرا آن شخص، در ابتدا و پس از آگاهی نسبت به اشتباه خود، بلافاصله مسئله را با کارشناس یا یکی از اعضای خانواده مطرح نکرد تا مانع از آسیب بیشتر شود .
اغلب با چنین پاسخی مواجه میشویم: «میترسیدم مرا سرزنش کنند یا نبخشند».
اصولا زمانی که نسبت به دیگران حسن ظن وجود داشته باشد، زندگی دچار یأس و ناامیدی نمیشود. همین امر موجب تلاش برای پیشرفت و مانع از ایجاد خسارتهای جدید در زندگی خواهد شد.
یأس و ناامیدی مانع پیشرفت و رسیدن به سعادت است. ازاینرو امام صادق علیهالسلام میفرماید: «إِنَّ مِنْ أَكْبَرِ الْكَبَائِرِ عِنْدَ اللهِ الْيَأْسَ مِنْ رَوْحِ اللهِ وَ الْقُنُوطَ مِنْ رَحْمَةِ الله»؛[۱] «به درستی که از بزرگترین گناهان کبیره نزد خدا، یأس و ناامیدی از رحمت خداست».
در این روایت، حضرت ناامیدی از رحمت خداوند را گناه دانستهاند؛ زیرا این امر مستلزم وجود سوءظن به خداوند است.
پس میتوان نتیجه گرفت که امیدواری از ملزومات زندگی دنیایی، و حسن ظن به دیگران، از عوامل امیدواری و زندگی موفق است. زمانی که در زندگی مشترک چنین نگاهی نسبت به اطرافیان داشته باشیم، از ایجاد خسارتهای جبرانناپذیر جلوگیری نموده، در هر زمانی تلاش برای ساختن بنیان خانواده را رها نخواهیم کرد.
پینوشت:
[۱]. مجلسى، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، دارالكتب الإسلامية، تهران، ۱۴۰۴ق، ج۱۲، ص۳۳۴.