کاپیتان یک فیلم اجتماعی، در مورد پسر نوجوان سرطانی است که آرزوی بازی کردن و کاپیتان شدن در تیم ملی دارد.
فیلم سینمایی "کاپیتان" ساخته محمد حمزه‌ای، یک فیلم اجتماعی، در مورد پسر نوجوان سرطانی است که آرزوی بازی کردن و کاپیتان شدن در تیم ملی دارد. قصه این فیلم در بخش کودکانِ بیمارستان روایت می‌شود و بازیگران آن کودکان مبتلا به سرطان هستند.
وقتی فیلم "کاپیتان" شروع می‌شود مخاطب احساس می‌کند اکنون با یک فیلم پر از درد و استرس سرکار دارد. فیلمی که احتمالاً، دارای بار عاطفی زیادی است، چرا که در خصوص بیماری صعب العلاج سرطان و کودکان مبتلا به آن است و نوجوانی که آرزوهای بزرگ و کوچک را در سر دارند دارد مثلاً بازی در تیم ملی یا دیدن کریم باقری و دیدن دریا و غیره ... ، اما فیلم "کاپیتان" یک فیلم حال خوب کن و انرژی بخش است و دارای روایت ملایم و دور از رنج و درد بیماری است.
فیلمی که بازیگران کوچک آن به شکل خیلی خوب از پس نقش برآمده‌اند، "کاپیتان" روایتی است که دوست ندارد تنها از درد و رنجِ شیمی درمانی یا مشکلات خانواده‌های بیماران سرطانی حرف بزند، در این فیلم دوربین همراه با شخصیت اول فیلم یعنی «عیسی» از این اتاق به آن اتاق می‌رود و به بچه‌ها سرطانی و پرسنل بخش، انرژی و روحیه می‌بخشد و لذت زندگی کردن در حال را به خورد مخاطب می‌دهد.
شاید فیلم از لحاظ درام و ضد قهرمان و دچار نقص باشد و برخی شخصیت پردازی‌ها و روایت‌ها، اضافه گویی است، اما انگارفیلم نامه نویس از روی عمد اینکار را انجام داده و دور از جنجال و عوارض بیماری قصه خود را نقل کرده است. فیلم نامه نویس حتی وقتی شخصیت کودک آبادنی با بازی خوب «شایان دارمی پور» وارد بازی می‌شود و بگونه‌ای ساختار و شخصیت ضدقهرمان را دارد و باعث جذاب‌تر شدن بخش دو فیلم می‌شود. اما روایت فیلم زیاد درگیر کنش‌های قهرمان و ضدقهرمان نمی‌شود و بعد از 10 دقیقه به روال قبلی خود برمی‌گردد و همراه با قهرمان پیش می‌رود.
فیلم "کاپیتان" هرچند از نظر محتوا و فرم، در دسته آثار هنری جدی سینما قرار نمی‌گیرند و بیشتر مطلوب خانواده‌های مخاطب تلویزیون هستند، تا فیلم‌بین‌های حرفه‌ای و جدی. اما "کاپیتان"یکی از فیلم‌های خوب جشنواره است و ارزش سینما رفتن همراه با خانواده را دارد، این فیلم دارای پتانسیل مثبت است و مخاطب بعد از دیدن آن با حال خوب از سینما خارج می‌شود و این یکی از آن نقاط قوتی است که در بخش زیادی از فیلم‌های به اصطلاح جدی و روشنفکرانه دیده نمی‌شود.
شاید فیلم از لحاظ درام و ضد قهرمان و دچار نقص باشد و برخی شخصیت پردازی ها و روایت ها، اضافه گویی است، اما انگار فیلم نامه نویس از روی عمد اینکار را انجام داده و دور از جنجال و عوارض بیماری قصه خود را نقل کرده است.