با توجه به روایات اسلامی، شیعه همواره تحت چتر حمایتی امام زمان عجل‌الله‌تعالى‌فرجه خویش قرار داشته و امام، هیچ‌گاه از توجه و عنایت نسبت به محبین خود، غافل نمی‌گردند.
ازجمله آثار پر برکتِ امام در زمان غیبت، حمایت از شیعیان و دستگیری از ایشان است. امام به دلیل جایگاه و رابطه‌ای که با شیعیان خود دارد، هیچ‌گاه نسبت به حمایت از ایشان غافل نگشته و از توجه و عنایت به آنها چشم‌پوشی نمی‌نماید .
نسبت ائمه با شیعیان
از روایات اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام برمی‌آید که امام هر زمانی، در اوج خیرخواهی نسبت به شیعیانش، قرار دارد. در روایتی از امام حسن عسگری علیه‌السلام در توصیف جایگاه امام نقل‌شده، که ایشان فرمودند: «امام بعد از پیامبر منصوب گشته تا همچون پدری مهربان نسبت به فرزندانش، و پیر دلسوز نسبت به وابستگانش، آنها را رهبری نماید».[1] همچنین امام رضا علیه‌السلام فرمودند: «امام همدم و رفيق، پدر مهربان، برادر برابر، مادر دلسوز به کودک، پناه بندگان خدا در مصیبتِ سخت است».[2] در روایتی دیگر، امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «به خدا قسم محبتم به شما شیعیان، بیش از محبتتان به خودتان است[و خیر شما را حتی از خودتان بیشتر می‌خواهم]».[3]
نسبت امام زمان با شیعیانش
همین حالت در وجود نازنین حضرت مهدی ارواحنافداه نیز وجود دارد. سید بن طاووس در تشرفی که به محضر ایشان داشته، نقل می‌کند: «امام در ضمن مناجات خود با خداوند، این‌چنین عرضه داشت: پروردگارا؛ شیعیان از شعاع نور ما و اضافه گل ما خلق‌شده‌اند، درحالی‌که با اتکا بر محبت ما، گناهان بسیاری مرتکب گشته‌اند، پس اگر گناهانشان در ارتباط با حقوق تو است، از آن درگذر که ما بدان راضی هستیم و اگر مربوط به حقوق یکدیگر است، بینشان را اصلاح فرما...».[4]
اگر شیعه بداند که امامش چنین محبتی نسبت به او دارد و از توجه به وی هیچ‌گاه غافل نیست، امیدش به زندگی در پرتو نور امام، دوچندان می‌گردد. حس وجود پدری مهربان و دلسوز که دائماً در جایگاه حمایت از فرزندان خود قرار دارد، شیعه را نسبت به اتفاقات پیرامونش و آینده‌ای که در پیش دارد، خوش‌بین کرده و در مشکلات صبور و با استقامت می‌گرداند.
پی‌نوشت:
[1]. حسن بن على علیه‌السلام، امام يازدهم، التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري علیه‌السلام، مدرسة الإمام المهدي عجل‌الله‌تعالى‌فرجه‌الشريف، ص304.
[2]. كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي، دار الكتب الإسلامية، ج1، ص200.
[3]. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، دار إحياء التراث العربي، ج47، ص343.
[4]. همان، ج53، ص302.