فیلم سینمایی "هفت بهار نارنج اولین" فیلم فرشاد گل سفیدی در مقام کارگردان است.
فرشاد گل‌سفیدی فیلمبردار سینمای ایران که سابقه فیلمبرداری سریال‌هایی چون "پایتخت"، "گاندو"، "جابر ابن حیان"، "دردسرهای عظیم" و فیلم‍هایی چون "اخراجی‌ها"، "به وقت خماری" و "امپراطور جهنم" را در کارنامه خود دارد، در نخستین تجربه فیلمسازی‌اش به سراغ قصه‌ای عاشقانه رفته است؛ فیلم "هفت بهار نارنج" با بازی علی نصیریان یکی از آثار حاضر در جشنواره چهل و یکم فیلم فجر است .
بازیگران: علی نصیریان، لادن مستوفی، سارا رسول‌زاده، فرهاد آئیش، هومن حاجی عبداللهی، فرج گل سفیدی، باران سلطانی مقدم، آرشا گل سفیدی.
عوامل : کارگردان: فرشاد گل‌سفیدی، تهیه‌کننده: محمد کمالی‌پور، فیلمنامه‌نویس: احمد رفیع‌زاده.
در خلاصه داستان آن آمده است: قصه عشق اساطیری شمس و طلعت...
بررسی و نقد:
ساخت فیلم در مورد عشق، عاشق و معشوق هرچند که از نوع زمینی و انسانی آن باشد، بسیار سخت است و بلدی می‌خواهد. گل سفیدی برای ساخت فیلم اولش سراغ سوژه‌ای بسیار سخت رفته و وزنه‌ای را انتخاب کرده که بلند کردن آن کار هر کسی نیست. به تصویر کشیدن درونیات یک پیرمرد عاشق هفتاد و اندی ساله و قصه گویی کار بسیار سختی است که به هیچ عنوان در فیلم اول گل سفیدی در نیامده است. برای نمایش یک رابطه عمیق و به تبع یک وفاداری و از خودگذشتگی این چنینی باید ابتدا این رابطه ساخته شده و شخصیت‌ها شکل بگیرند تا فیلم بتواند همزاد پنداری مخاطب خویش برانگیزاند.50 دقیقه ابتدائی هفت بهار نارنج فاقد کشمکش است و ما صرفاً با دیالوگ‌های عاشقانه‌ای طرف هستیم که نه عشق می‌سازد، نه رابطه‌ی عمیقی و نه حتی در راستای شخصیت پردازی است بلکه صرفاً پرگویی‌هایی هستند که نویسنده برای کش دادن یک قصه کوتاه اضافه کرده است.
درام ماجرا از آن جایی شروع می‌شود که تازه علی نصریان در دوراهی قرار می‌گیرد که با وجود بیماری خودش همچنان به پرستاری از همسرش ادامه دهد یا خیر؟ اما این مسئله هم در لابه لای رقص‌ها و شام درست کردن و رادیوبازی گم می‌شود و پرداخت درستی ندارد.
تخیلات شمس نیز به نوبه خود جالب بود تا زمانی که هنوز فیلمساز رسما لو نداده بود که لادن مستوفی در ذهن و خیالات شمس است او حضور زیاد و بی‌وقفه‌ای داشت ولیکن بدون هیچ منطق و دلیلی ناگهان حذف شد تا معلوم شود همه‌ی این‌ها نابلدی فیلم‌نامه نویس و صدالبته در راستای همان کش دادن داستان است.
نقطه قوت و پیش برنده فیلم نه در لوکیشن زیبای و قاب‌های بصری جذاب اما بی‌کارکرد، که در بازی درخشان، بی نقص و استادانه‌ی علی نصریان در هشتاد و هشت سالگی است. نصریان با بازی باشکوهی که ارائه می‌دهد یک تنه بار فیلم را به دوش می‌کشد. قاطعانه می‌گویم اگر جای علی نصیریان هر بازیگر دیگری بود فیلم همین یک بار هم قابل تحمل نبود هر چند که بعضی از صحنه‌های فیلم از جمله صحنه خواهش نصیریان از رسول زاده را بارها می‌توان تماشا کرد و درس بازیگری آموخت.