بشر امروز، چه بسا در کشاکش روزگار با دیدن صفحات تاریکی از رخدادها به این نگرانی برسند که سرانجام سرنوشت بشر به کجا خواهد انجامید. حال آنکه توجه ندارند خداوند هیچ زمانی بشر را بدون ولی و سرپرست رها نکرده است.
بشر امروز، به‌خصوص اهل تدین (زیر سایه هر دین الهی که باشند)، چه بسا در کشاکش روزگار با دیدن صفحات تاریکی از رخدادها به این نگرانی برسند که سرانجام سرنوشت بشر به کجا خواهد انجامید. گاهی این خطورات ذهنی، اهل تدین را اذیت می‌کند که نکند خداوند، اهل زمین را به حال خود واداشته و آنها را با جبهه‌ای از انسان‌های هواپرست و قدرت‌طلب رها کرده است. چنین نگاهی از ضعف در جهان‌بینی فرد حکایت می‌کند و این ضعف در بینش چه بسا مایه سلب آرامش و اطمینان خاطر او شود.
اما باید گفت خداوند به عنوان خالق حکیم این جهان هستی، بشر آخرالزمانی امروز را رها نکرده سات؛ همان‌طور که بشر دیروز را رها نکرده بود. خداوند بساط آسایش و آرامش و امید بشر را در هر زمانی فراهم آورده است.
خانواده بزرگ بشری
در یک خانواده متعالی، از نیازهای فرزند که باید توسط پدر خانواده به عنوان تکیه‌گاه تأمین شود، نیاز به آرامش و امنیت روانی فرزند است. فرزندی که به لحاظ آسایش و امکانات زندگی تأمین باشد، اما از نیازهای روانی او غفلت شود یا اینکه پدر خانواده ضمن اهتمام و تأمین این بخش از نیازهای فرزند، با ناخلفی او مواجه شود و فرزند خودش را تحت سلطه رکن رکین «پدر» قرار ندهد، این فرزند دچار تزلزل خواهد شد و هر آن ممکن است متأثر از طوفان‌های روزگار، مورد فریب و استعمار و بهره‌کشی دیگران قرار گیرد.
اولیای الهی، پدران معنوی
همین قاعده در خانواده بزرگ هستی جاری و ساری است. خداوند به عنوان کارگردان حکیم و فعال این نظام هستی، ضمن تأمین امکانات زندگی برای بشر در این کره خاکی، پیامبران و امامان معصوم علیهم‌السلام را برگزیده و منصوب کرده تا پناهگاه و مأمنی برای بنی‌آدم باشند و زمینه آرامش و هدایت آنها را فراهم آورند. کسی که خودش را از برکات این رهبران و أمناءی الهی محروم کند، در گرداب گمراهی بلعیده خواهد شد. این هدایت‌طلبی و سرسپردگی به واسطه‌های نور و هدایت در عصر آخرالزمان، بیش از پیش ضرورت این پناهندگی به پدر معنوی را نمایان می‌سازد.
آخرین پدر
در آخرالزمان، حضرت بقیةالله الاعظم به عنوان ناجی و آخرین امید بشر برای سعادت وخوشبختی، نقش «پدر معنوی» را ایفا خواهد کرد و همچون خورشید پشت ابر، واسطه فیض و رحمت الهی خواهد بود. امام مهدى عليه‌السلام در این‌باره می‌فرماید: «أمّا وَجهُ الاِنتفاعِ بِي في غَيبَتي فَكَالاِنتِفاعِ بِالشَّمسِ إذا غَيَّبَها عَنِ الأبصارِ السَّحابُ»؛[1] «چگونگى بهره‌مندى از وجود من در دوران غيبتم، همچون بهره‌اى است كه از خورشيد مى‌برند؛ آنگاه كه ابر آن را از ديدگان نهان مى‌كند».
جمع‌بندی
پس فرزندان آخرالزمانی نباید خود را رهاشده بدانند و نسبت به هدایت خود و سرنوشت بشریت ناامید باشند. حضرت در نامه‌ای به محمّد بن ابراهيم بن مهزيار می‌فرماید: «آیا نمی‌دانید که خداوند از زمان حضرت آدم تا حال، برای مردم ملجأ و پناهی قرار داده که به ایشان پناه برند و راهنمایانی تعیین کرده که به سبب آنها هدایت یابند. هر زمان که نشانه‌ای از آنان پنهان شد، نشانه دیگر آشکار گردید و هر وقت که ستاره‌ای از ایشان غروب کرد، ستاره دیگر طلوع نمود و وقتی که خدای عزوجل امام حسن عسکری علیه‌السلام را به سوی خود برد، گمان ننمایید که واسطه میان خود و مخلوقاتش را قطع نموده است. هرگز چنین چیزی نشده و نخواهد شد تا وقتی که قیامت برپا شود».[2]
پی‌نوشت:
[1]. بحارالأنوار، ج52، ص92 .
[2]. كمال الدين، ترجمه پهلوان، ج۲، ص۲۴۱، ح۸.